1、放风筝
青草地，放风筝。汝前行，我后行。
2 乡 村
xiānɡjiānnónɡjiā
xiānɡ
cūn
qīnɡcǎo
dì
fànɡfēnɡzhēnɡ
rǔqiánxínɡ
wǒhòuxínɡ
fànɡfēnɡzhēnɡ
dìyīzǔxiānɡcūnjíjǐnɡ
乡间农家，竹篱茅屋，临水成村。水边杨柳数株，中夹桃李，飞燕一双，忽高忽低，来去甚捷。
lú
huāhūɡāohū
dī
lái
qùshènjié
zhúlímáowūlínshuǐchénɡcūnshuǐbiānyánɡliǔshùzhūzhōnɡjiátáolǐfēiyànyì
shuānɡ
3、 芦 花
水滨多芦荻。秋日开花，一片白色，西风吹来，花飞如雪。 4、 荷
池中种荷，夏日开花，或红或白。荷梗直立。荷叶形圆。茎横泥中，其名曰藕。藕有节，中有孔，断之有丝。 5、 菊
菊花盛开，清香四溢。其瓣如丝，如爪。其色或黄、或白、或赭、或
hónɡ
júhuāshènɡkāi
qīnɡxiānɡsì
yì
qíbànrú
sī
rúzhuǎ
qí
sèhuòhuánɡ
huòbái
huòzhě
huò
zhǒnɡlèifánduō
xìnɡnàihán
yánshuānɡjìjiànɡ
bǎihuālínɡluò
wéi
jú
dúshènɡ
jú
qímínɡyuēǒu
ǒuyǒujié
zhōnɡyǒukǒnɡ
duànzhīyǒu
sī
chízhōnɡzhǒnɡhé
xià
rì
kāihuā
huòhónɡhuòbái
héɡěnɡzhí
lì
hé
yèxínɡyuán
jīnɡhénɡnízhōnɡ
hé
shuǐbīnduōlú
dí
qiū
rì
kāihuā
yìpiànbái
sè
xīfēnɡchuīlái
huāfēi
rúxuě
红。种类繁多。性耐寒，严霜既降，百花零落，惟菊独盛。
第二组 天的魔术
6、 雨
今日天阴，晓雾渐浓，细雨如丝。天晚雨止，风吹云散，明月初出。 7、 雪
dōnɡrì
xuě
jīn
rì
tiānyīn
xiǎowùjiànnónɡ
xì
yǔ
rú
sī
tiānwǎnyǔ
zhǐ
fēnɡchuīyúnsàn
mínɡyuèchūchū
yǔ
dìèrzǔtiāndemóshù
冬日严寒，木叶尽脱，阴云四布，弥漫天空，飞鸦千百成群，未暮归
lín
yèbàn
běifēnɡqǐ
dàxuěfēi
qīnɡchén
dēnɡlóuyuǎnwànɡ
shānlín
wū
yǔ
yì
báiwú
jì
dùnwéiyínshì
jiè
zhēnqíɡuānyě
yánhánmùyèjìntuōyīnyúnsìbùmímàntiānkōnɡfēiyāqiānbǎichénɡqúnwèimùɡuī
林。夜半，北风起，大雪飞。清晨，登楼远望，山林屋宇，一白无际，顿为银世界，真奇观也。
8、日月星
日则有日，夜则有月，夜又有星。三者之中，日最明，月次之，星又次之。 9、日 时
一日有夜，分为十二时。子丑寅卯，辰已午未，申酉戌亥，是也。夏日
zhǎnɡéryí
rì
yǒuyè
fēnwéishí
èr
shí
zǐchǒuyínmǎo
chényǐ
wǔwèi
shēnyǒuxū
hài
shì
yě
xià
rì
yèduǎn
dōnɡrìduǎnér
yèzhǎnɡ
yèbànwéi
zǐ
rìzhōnɡwéiwǔ
wǔqiányuēshànɡwǔ
wǔhòu
rì
shí
zhīrì
zéyǒu
rì
yè
zéyǒuyuè
yèyòuyǒuxīnɡ
sānzhězhīzhōnɡ
rì
zuìmínɡ
yuè
cì
zhī
xīnɡyòu
cì
rì
yuèxīnɡ
长而夜短，冬日短而夜长。夜半为子，日中为午。午前曰上午，午后
曰下午。
第三组 别样的争和辩
dì
sānzǔ
biéyànɡdezhēnɡhébiàn
yuēxiàwǔ
10、猫捕鱼
ɡānɡzhōnɡyǒujīn
māobǔyú
缸中有金鱼，一猫伏缸上，欲捕食之，失足坠水中，急跃起，全身皆
shī
māo
dòu
yúyìmāofúɡānɡshànɡyùbǔshízhīshīzúzhuìshuǐzhōnɡjíyuèqǐquánshēnjiē
湿。 11、猫 斗
huánɡbái
èrmāo
dòuyú
wūshànɡ
hū
hū
érmínɡ
sǒnɡmáoshùwěi
sì
mùduìshè
liǎnɡbùxiānɡxià
黄白二猫，斗于屋上，呼呼而鸣，耸毛竖尾，四目对射，两不相下，
jiǔ
zhī
báimāoshāotuìsuō
huánɡmāofèn
qǐzhúzhī
báimāozǒurù
shì
bùɡǎnfùchū
ɡuī
tùjìnɡzǒu
久之，白猫稍退缩，黄猫奋起逐之，白猫走入室，不敢复出。。 12、龟兔竞走
龟与兔竞走, 兔行速,中道而眠, 龟行迟,努力不息.及兔醒,则龟已先至矣.. 13、五官争功 口与鼻争高下。
口曰：“我谈古今是非，而何能居上我？” 鼻曰：“饮食非我不能辨。”
眼谓鼻曰：我近鉴毫端，远观天际，唯我当先。“又谓眉曰：“尔有何功居上我？”
眉曰：“我虽无用，亦如世有宾客，何益主人？无即不成礼仪。若无眉，
chénɡhémiànmùméiyuē
wǒsuīwúyònɡ
yì
rú
shìyǒubīnkè
hé
yì
zhǔrén
wú
jí
bùchénɡlǐ
yí
ruòwúméi
jūshànɡwǒyǎnwèi
bíyuē
wǒ
jìnjiànháoduān
yuǎnɡuāntiān
jì
wéiwǒdānɡxiān
yòuwèiméiyuē
ěryǒuhéɡōnɡ
bíyuē
yǐnshí
fēiwǒbùnénɡbiàn
kǒuyuē
wǒtánɡǔ
jīn
shì
fēi
ér
hénénɡjūshànɡwǒ
kǒuyǔ
bízhēnɡɡāoxiàwǔɡuānzhēnɡɡōnɡ
zhì
yǐɡuīyǔ
tùjìnɡzǒu
tùxínɡsù
zhōnɡdàoérmián
ɡuīxínɡchí
nǔ
lì
bù
xī
jí
tùxǐnɡ
zé
ɡuī
yǐxiān
成何面目？”
第四组读书要得法 14、读书
飞禽走兽, 饥知食,渴能饮,又能营巢穴为休息之所.其异者,能为人言.惟不知读书,故终不如人.人不读书 ,则于禽兽何异？
wéibùzhīdúshū
ɡùzhōnɡbù
rú
rén
rénbù
dúshū
zé
yúqínshòuhé
yì
fēiqínzǒushòu
jī
zhīshí
kěnénɡyǐn
yòunénɡyínɡcháoxuéwéixiū
xī
zhīsuǒ
qí
yì
zhě
nénɡwéirényán
dúshū
15、读书有三到
读书须有三到：心到、眼到、口到。心不在此，则眼看不仔细，心眼既不专一，却只漫浪诵读，决不能记，记也不能久也。三到之中，心到最急。心既到矣，眼口岂有不到者乎？ 16、读书需有疑
读书，始读，未知有疑；其次，则渐渐有疑；中则节节有疑。过了这一番，疑渐渐释，以至融会贯通，都无所疑，方始是学。读书无疑者须教有疑,有疑，却要无疑,到这里方是长进。 17、铁杵磨针
磨针溪,在眉州象耳山下。世传李太白读书山中,未成,弃去。过小溪,逢老媪方磨铁杵,问之,曰:“欲作针。”白笑其拙。老妪曰：“功到自然
chénɡěr
fénɡlǎoǎofānɡmótiěchǔ
wènzhī
yuē
yùzuòzhēn
báixiàoqízhuō
lǎo
yùyuē
ɡōnɡdào
zì
rán
tàibáiɡǎnqí
yì
hái
zú
yè
mózhēnxī
zàiméizhōuxiànɡěrshānxià
shìchuánlǐ
tàibáidúshūshānzhōnɡ
wèichénɡ
qì
qù
ɡuòxiǎoxī
tiěchǔmózhēn
yǒu
yí
yǒu
yí
quèyàowú
yí
dàozhè
lǐfānɡshìzhǎnɡjìn
fān
yí
jiànjiànshì
yǐ
zhìrónɡhuìɡuàntōnɡ
dōuwúsuǒ
yí
fānɡshǐshìxué
dúshūwú
yí
zhěxūjiào
dúshū
shǐdú
wèizhīyǒu
yí
qí
cì
zéjiànjiànyǒu
yí
zhōnɡzé
jié
jiéyǒu
yí
ɡuòle
zhè
yì
dúshūxūyǒu
yí
zuì
jí
xīn
jì
dàoyǐ
yǎnkǒuqǐyǒubúdàozhěhū
bùzhuānyì
quèzhǐmànlànɡsònɡdú
juébùnénɡjì
jì
yě
bùnénɡjiǔ
yě
sāndàozhīzhōnɡ
xīndào
dúshūxūyǒusāndào
xīndào
yǎndào
kǒudào
xīnbù
zài
cǐ
zéyǎnkànbù
zǐ
xì
xīnyǎn
jì
dúshūyǒusāndào
成耳。”太白感其意，还卒业。
dì
wǔ
zǔ
zhìhuìshàonián
第五组 智慧少年 18、称象
曹操得巨象。欲知其轻重, 不能称。操之幼子名冲,告操曰:“置象于
chuánshànɡcáocāodé
jùxiànɡ
yù
zhī
qíqīnɡzhònɡ
bùnénɡchēnɡ
cāozhīyòu
zǐmínɡchōnɡ
ɡàocāoyuē
zhìxiànɡyú
kè
qíshuǐhénsuǒzhì
qùxiànɡ
jiānɡtā
wù
jī
zǎichuánzhōnɡ
shǐshuǐ
jíyuánhén
fùchēnɡtā
wù
chēnɡxiànɡ
船上,刻其水痕所至。去象,将他物积载船中,使水及原痕。复称他物,
zéxiànɡzhònɡkě
zhī
yǐ
dàobiān
lǐ
kǔ
则象重可知矣。” 19、道边李苦
wánɡrónɡqī
suì
chánɡyǔzhūxiǎoéryóu
kàndàobiān
lǐ
shùduōzǐ
zhézhī
zhūérjìnɡzǒuqǔzhī
wéirónɡ
王戎七岁，尝与诸小儿游。看道边李树多子折枝，诸儿竞走取之，唯戎
bùdònɡ
rénwènzhī
dáyuē
shùzàidàobiānérduōzǐ
cǐ
bì
kǔ
lǐ
qǔzhī
xìnrán
pòwènɡjiùyǒu
不动。人问之，答曰；：“树在道边而多子，此必苦李。”取之，信然。 20、破瓮救友
ɡuānɡshēnɡqī
光生七岁，凛然如成人，闻讲《左氏春秋》，爱之，退为家人讲，即
le
qí
dà
zhǐ
zì
shìshǒubùshìshū
zhìbùzhī
jī
kěhánshǔ
qúnér
xì
yútínɡ
yì
érdēnɡwènɡ
zúdiēméishuǐzhōnɡ
zhònɡjiē
qì
qù
ɡuānɡchíshí
jīwènɡpòzhī
shuǐbènɡ
ér
déhuó
suìlǐnránrúchénɡrénwénjiǎnɡzuǒshìchūnqiūàizhītuìwéijiārénjiǎnɡjí
了其大旨。自是手不释书，至不知饥渴寒暑。群儿戏于庭，一儿登瓮，足跌没水中，众皆弃去，光持石击瓮破之，水迸，儿得活。 21、孔融让梨
kǒnɡrónɡsì
kǒnɡrónɡrànɡlí
suì
yǔzhūxiōnɡtónɡshí
lí
rónɡdú
zéxiǎozhě
fùwènɡù
rónɡyuē
érniányòu
dānɡqǔxiǎo
孔融四岁,与诸兄同食梨,融独择小者,父问故,融曰,儿年幼,当取小
zhě
者。
第六组 寓言故事 22、守株待兔
sònɡrényǒuɡēnɡzhě
shǒuzhūdài
tù
tiánzhōnɡyǒuzhū
tùzǒuchùzhū
zhéjǐnɡér
sǐ
yīnshì
qí
lěi
érshǒuzhū
jì
fù
dì
liù
zǔ
yùyánɡùshì
宋人有耕者，田中有株，兔走触株，折颈而死，因释其耒而守株，冀复
dé
tù
tù
bù
kě
fù
dé
érshēnwéisònɡɡuóxiào
yàmiáozhùzhǎnɡ
得兔，兔不可复得而身为宋国笑。 23、揠苗助长
sònɡrényǒumǐnqímiáozhībùzhǎnɡér
yà
zhīzhě
mánɡmánɡránɡuī
wèi
qí
rényuē
jīn
rìbìnɡyǐ
yǔ
宋人有闵其苗之不长而揠之者，茫茫然归，谓其人曰：“今日病矣！予
zhùmiáozhǎnɡyǐ
qí
zǐ
qū
érwǎnɡshìzhī
miáozéɡǎoyǐ
hú
jiǎ
hǔwēi
助苗长矣！”其子趋而往视之，苗则槁矣。 24、狐假虎威
虎求百兽而食之，得狐。狐曰：“子无敢食我也。天帝使我长百兽，今子食我，是逆天帝命也。子以我为不信，吾为子先行，子随我后，观百
shòuzhījiànwǒzǐ
shíwǒ
shì
nìtiāndìmìnɡyě
zǐ
yǐ
wǒwéibùxìn
wúwéi
zǐxiānxínɡ
zǐ
suíwǒhòu
ɡuānbǎi
érɡǎnbùzǒuhū
hǔ
yǐ
wéirán
ɡùsuí
yǔ
zhīxínɡ
shòujiànzhī
jiēzǒu
hǔ
bùzhī
hǔqiúbǎishòuér
shízhī
dé
hú
húyuē
zǐ
wúɡǎnshíwǒ
yě
tiāndì
shǐwǒzhǎnɡbǎishòu
jīn
兽之见我而敢不走乎?”虎以为然，故遂与之行。兽见之皆走。虎不知兽畏己而走也，以为畏狐也。
nányuánběizhé
jīnzhěchénlái
jiànrényú
dàxínɡ
fānɡběimiànér
chí
qí
jià
ɡàochényuē
wǒ
yù
zhīchǔ
chényuē
jǐ
érzǒuyě
yǐ
wéiwèihú
yě
shòuwèi
25、南辕北辙
今者臣来,见人于大行,方北面而持其驾,告臣曰:“我欲之楚.”臣曰:“君之楚, 将奚为北面？” 曰:“吾马良。”臣曰:“马虽良,此非楚之
jūnzhīchǔ
jiānɡxī
wéiběimiàn
yuē
wúmǎliánɡ
chényuē
mǎsuīliánɡ
cǐ
fēichǔzhī
路也.”曰：“吾用多。”臣曰：“用虽多，此非楚之路也。”曰：“吾御者善。”此数者愈善，而离楚愈远耳。
第七组 神话传说 26、盘古开天地
天地浑沌如鸡子，盘古生其中。万八千岁，天地开辟，阳清为天，阴
zhuówéi
tiāndìhúndùnrú
jī
zǐ
pánɡǔshēnɡqízhōnɡ
wànbāqiānsuì
tiāndì
kāi
pì
yánɡqīnɡwéitiān
yīn
dì
pánɡǔ
zài
qízhōnɡ
yí
rì
jiǔbiàn
shényútiān
shènɡyú
dì
tiān
rì
ɡāoyìzhànɡ
dì
pánɡǔkāitiāndì
shàn
cǐ
shùzhěyùshàn
ér
lí
chǔyùyuǎněr
lùyěyuēwúyònɡduōchényuēyònɡsuīduōcǐfēichǔzhīlùyěyuēwúyùzhě
浊为地。盘古在其中，一日九变，神于天，圣于地。天日高一丈，地
rì
hòuyìzhànɡ
pánɡǔ
rìzhǎnɡyìzhànɡ
rú
cǐwànbāqiānsuì
tiānshù
jí
ɡāo
dìshù
jíshēn
pán
ɡǔ
jízhǎnɡ
ɡùtiānqù
dì
jiǔwàn
lǐ
日厚一丈，盘古日长一丈，如此万八千岁。天数极高，地数极深，盘古极长。„„故天去地九万里。 27、夸父逐日
夸父与日逐走，入日；渴，欲得饮，饮于河、渭；河、渭不足，北饮大泽。未至，道渴而死。弃其杖，化为邓林。 28、共工触山
昔者共工与颛顼争为帝，怒而触不周山，天柱折，地维绝。天倾西北，故日月星辰移焉；地不满东南，故水潦尘埃归焉。 29、刑天舞干戚
刑天与帝争神,帝断其首,葬于常羊之野。 乃以乳为目,以脐为口,操干戚而舞。 30、舜耕历山
shùnɡēnɡlìshān
shùnɡēnɡlìshān
lìshānzhīrén
jiērànɡpàn
yú
léi
zé
léi
zé
zhīrén
jiērànɡjū
táohébīn
hé
bīn
qì
ɡànqī
ér
wǔ
xínɡtiānyǔ
dìzhēnɡshén
dìduànqíshǒu
zànɡyúchánɡyánɡzhī
yě
nǎi
yǐ
rǔ
wéimù
yǐ
qí
wéikǒu
cāo
xínɡtiānwǔɡànqī
ɡù
rì
yuèxīnɡchényí
yān
dì
bùmǎndōnɡnán
ɡùshuǐlǎochénāi
ɡuīyān
xī
zhěɡònɡɡōnɡyǔzhuānxūzhēnɡwéi
dì
nù
érchùbùzhōushān
tiānzhùzhé
dì
wéijué
tiānqīnɡxī
běi
ɡònɡɡōnɡchùshān
zé
wèizhì
dàokě
ér
sǐ
qì
qízhànɡ
huàwéidènɡlín
kuāfù
yǔ
rì
zhúzǒu
rù
rì
kě
yù
déyǐn
yǐn
yú
hé
wèi
hé
wèibù
zú
běiyǐndà
kuāfùzhú
rì
舜耕历山,历山之人皆让畔;渔雷泽,雷泽之人皆让居;陶河滨,河滨器
jiē
bù
kǔ
yǔ
yìniánérsuǒjūchénɡjù
èrniánchénɡyì
sānniánchénɡdū
yáonǎi
cìshùnyī
yǔqín
wéizhùcānɡlǐn
yǔniúyánɡ
皆不苦窳。一年而所居成聚,二年成邑,三年成都。尧乃赐舜衣，与琴，为筑仓廪，予牛羊。
第八组 那些勤奋的人儿 31、欧阳苦读
欧阳公四岁而孤,家贫无资。太夫人以荻画地,教以书字。多诵古人篇
zhānɡ
ōuyánɡɡōnɡsì
suì
ér
ɡū
jiā
pínwú
zī
tài
fū
rén
yǐ
díhuàdì
jiào
yǐ
shū
zì
duōsònɡɡǔrénpiān
jí
qíshāozhǎnɡ
ér
jiā
wúshūdú
jiù
lǘ
lǐ
shìrénjiā
jiè
ér
dúzhī
huòyīn
ér
yǐ
zhì
ōuyánɡkǔ
dú
dì
bā
zǔ
nà
xiēqínfènderén
ér
章。及其稍长,而家无书读,就闾里士人家借而读之,或因而抄录。以至
wéidúshūshìwù
zì
yòusuǒzuòshī
fùwénzì
xià
bǐ
yì
rúchénɡrén
tuīqiāo
zhòuyèwànɡqǐnshí
昼夜忘寝食，惟读书是务。自幼所作诗赋文字，下笔一如成人。
dǎochūfù
jǔjīnɡshī
yí
rì
lǘshànɡdé
jù
yún
niǎosù
chíbiānshù
sēnɡqiāoyuèxiàmén
shǐ
yùzhe
32、推敲
岛初赴举京师,一日驴上得句云:“鸟宿池边树,僧敲月下门。”始欲着“推”字,又欲着“敲”，练之未定,遂于驴上吟哦,时时引手作推敲之势。时韩愈吏部权京兆，岛不觉冲至第三节。左右拥至尹前,岛俱对所得词句云云。韩立马良久,谓岛曰: “作敲字佳矣。”遂于并辔而归。流连论诗，与为布衣之交。 33、怀素写字
怀素居零陵时,贫无纸可书,乃种芭蕉万余株,以蕉叶供挥洒,, 名其庵曰“绿天” 。书不足,乃漆一盘书之,又漆一方板,书之再三，盘板皆
chuānānyuē
lǜtiān
shūbù
zú
nǎi
qī
yìpánshūzhī
yòuqī
yìfānɡbǎn
shūzhīzàisān
pánbǎnjiē
huáisù
jū
línɡlínɡshí
pínwúzhǐ
kěshū
nǎizhǒnɡbājiāowànyúzhū
yǐ
jiāoyèɡōnɡhuī
sǎ
mínɡqí
huáisù
xiě
zì
shī
yǔwéibù
yī
zhījiāo
jùyúnyún
hán
lì
mǎliánɡjiǔ
wèidǎoyuē
zuòqiāozì
jiā
yǐ
suí
yúbìnɡpèi
ér
ɡuī
liúliánlùn
shíhányù
lì
bùquánjīnɡzhào
dǎobùjuéchōnɡzhì
dì
sānjié
zuǒyòuyōnɡzhìyǐnqián
dǎojù
duìsuǒdé
cí
tuī
zì
yòuyùzhe
qiāo
liànzhīwèidìnɡ
suí
yú
lǘshànɡyín
é
shíshíyǐnshǒuzuòtuīqiāozhīshì
穿。
wánɡmiǎnhǎoxué
qī
bā
suìshí
fùmìnɡmùniúlǒnɡshànɡ
qiè
rùxuéshě
tīnɡzhūshēnɡsònɡshū
tīnɡyǐ
zhémò
jì
mùɡuī
34、王冕好学
七八岁时,父命牧牛陇上,窃入学舍,听诸生诵书;听已,辄默记。暮归,
wànɡqí
niú
fù
nù
tà
zhī
yǐ
ér
fù
rúchū
mǔyuē
ér
chī
rú
cǐ
hé
bùtīnɡqísuǒwéi
miǎn
忘其牛,父怒挞之。已而复如初。母曰:“儿痴如此,曷不听其所为?”冕
yīnqù
yīsēnɡsì
yǐ
jū
yèqiánchūzuòfó
xīshànɡ
zhí
cèyìnɡchánɡmínɡdēnɡdúzhī
lánɡlánɡdádàn
sònɡliánshìxué
因去,依僧寺以居。夜潜出坐佛膝上,执策映长明灯读之,琅琅达旦。 35、宋濂嗜学
余幼时即嗜学。家贫,无从致书以观,每假借于藏书之家,手自笔录,计
yúyòushí
jí
shìxué
jiā
pín
wúcónɡzhìshū
yǐɡuān
měijiǎ
jiè
yúcánɡshūzhī
jiā
shǒuzì
bǐ
lù
jì
日以还。天大寒,砚冰坚,手指不可屈伸,弗之怠。录毕,走送之,不敢稍逾约。以是人多以书假余。余因得遍观群书。
第九组 听孔夫子讲课 36、学习
子曰：“学而时习之，不亦说乎？有朋自远方来，不亦乐乎？人不知而不愠，不亦君子乎？”
子曰：“温故而知新，可以为师矣。” 子曰：“学而不思则罔，思而不学则殆。”
子曰：“由！诲汝知之乎！知之为知之，不知为不知，是知也。” 37、道与德
子曰：“朝闻道，夕死可矣。”
子曰：“见贤思齐焉，见不贤而内自省也。” 子曰：“德不孤，必有邻。” 38、君子与小人
子曰：“君子坦荡荡，小人长戚戚。” 子曰：“君子喻于义，小人喻于利。” 子曰：“君子泰而不骄，小儿骄而不泰。” 子曰：“君子欲讷于言而敏于行。” 39、意志和品质
子曰：“譬如为山，未成一篑，止，吾止也。譬如平地，虽覆一篑，进，吾往也。”
wúwǎnɡyězǐ
yuē
pì
rúwéishān
wèichénɡyì
kuì
zhǐ
wúzhǐ
yě
pì
rúpínɡdì
suī
fù
yì
kuì
jìn
yì
zhì
hépǐnzhì
zǐ
yuē
jūn
zǐ
yù
nè
yúyánérmǐnyúxínɡ
zǐ
yuē
jūn
zǐ
tài
ér
bùjiāo
xiǎoérjiāoér
bù
tài
zǐ
yuē
jūn
zǐ
yù
yú
yì
xiǎorényù
yú
lì
zǐ
yuē
jūn
zǐ
tǎndànɡdànɡ
xiǎorénzhǎnɡqī
qī
jūn
zǐ
yǔxiǎorén
zǐ
yuē
dé
bù
ɡū
bìyǒulín
zǐ
yuē
jiànxiánsī
qíyān
jiànbùxiánér
nèi
zìxǐnɡyě
zǐ
yuē
cháowéndào
xī
sǐ
kě
yǐ
dàoyǔ
dé
zǐ
yuē
yóu
huì
rǔ
zhīzhīhū
zhīzhīwéizhīzhī
bùzhīwéibùzhī
shìzhī
yě
zǐ
yuē
xuéér
bù
sī
zéwǎnɡ
sī
ér
bùxuézé
dài
zǐ
yuē
wēnɡù
ér
zhīxīn
kě
yǐ
wéishī
yǐ
bùyùn
bù
yì
jūn
zǐ
hū
zǐ
yuē
xuéér
shí
xí
zhī
bù
yìshuōhū
yǒupénɡzìyuǎnfānɡlái
bù
yì
lè
hū
rén
zhī
ér
xué
xí
dì
jiǔ
zǔ
tīnɡkǒnɡfū
zǐjiǎnɡkè
yúyuē
yǐ
shìrénduōyǐ
shūjiǎ
yú
yú
yīndébiànɡuānqúnshū
rìyǐháitiāndàhányànbīnɡjiānshǒuzhǐbùkěqūshēnfúzhīdàilùbìzǒusònɡzhībùɡǎnshāo
子曰：“三军可夺帅也，匹夫不可夺志也。” 子曰：“岁寒，然后知松柏之后凋也。” 40、孝
mènɡyì
xiào
zǐwènxiào
zǐ
yuē
wúwéi
zǐ
yuē
suìhán
ránhòuzhīsōnɡbǎizhīhòudiāoyě
zǐyuēsānjūnkěduóshuàiyěpǐfūbùkěduózhìyě
孟懿子问孝。子曰：“无违。”
孟武伯问孝。子曰：“父母唯其疾之忧。”
zǐ
yóuwènxiào
zǐ
yuē
jīn
zhīxiàozhě
shìwèinénɡyǎnɡ
zhì
yúquǎnmǎ
jiēnénɡyǒuyǎnɡ
bùjìnɡ
hé
yǐ
biéhū
zǐ
yuē
fù
mǔwéi
qí
jí
zhīyōu
mènɡwǔbówènxiào
子游问孝。子曰：“今之孝者，是谓能养。至于犬马，皆能有养；不敬，何以别乎？”
子夏问孝。子曰：“色难。有事，弟子服其劳。有酒食，先生馔，曾是以为孝乎？”
第十组 小故事里的大智慧 41、叶公好龙
叶公子高好龙,钩以写龙,凿以写龙,屋室雕文以写龙。于是夫龙闻而下之,窥头于牖,施尾于堂。叶公见之,弃而还走,失其魂魄,五色无主。是叶公非好龙也,好夫似龙而非龙者也。 42、郑人买履
zhènɡrényǒuyùmǎilǚ
zhènɡrénmǎilǚ
zhě
xiānzì
dù
qí
zú
ér
zhìzhī
qízuò
zhìzhīshì
érwànɡcāozhī
yǐ
dé
lǚ
yèɡōnɡfēihǎolónɡyě
hǎofū
sìlónɡér
fēilónɡzhěyě
zhī
kuītóuyúyǒu
shīwěiyútánɡ
yèɡōnɡjiànzhī
qì
ér
háizǒu
shī
qíhúnpò
wǔ
sè
wúzhǔ
shì
yèɡōnɡzǐɡāohǎolónɡ
ɡōuyǐ
xiělónɡ
záo
yǐ
xiělónɡ
wūshìdiāowényǐ
xiělónɡ
yú
shì
fūlónɡwénér
xià
yèɡōnɡhǎolónɡ
dì
shí
zǔ
xiǎoɡùshì
lǐ
de
dà
zhìhuì
yǐ
wéixiàohūzǐ
xiàwènxiào
zǐ
yuē
sènán
yǒushì
dì
zǐ
fú
qí
láo
yǒujiǔ
shí
xiānshēnɡzhuàn
cénɡshì
郑人有欲买履者,先自度其足,而置之其坐。至之市,而忘操之。已得履,
wèiyuē
wúwànɡchídù
fǎnɡuīqǔzhī
jí
fǎn
shì
bà
suíbù
dé
lǚ
rén
rì
hé
bùshìzhī
yǐ
zú
yuē
nínɡxìndù
wú
zì
xìn
yě
谓曰:“吾忘持度”。反归取之,及反,市罢,遂不得履。人日:“何不试之以足?”曰:“宁信度，无自信也。” 43、买椟还珠
楚人有卖其珠于郑者,为木兰之柜,熏以桂椒,缀以珠玉,饰以玫瑰,辑以翡翠。郑人买其椟而还其珠。此可谓善卖椟矣,未可谓善鬻珠也。
yǐ
fěi
cuì
zhènɡrénmǎiqí
dú
ér
hái
qízhū
cǐ
kěwèishànmàidú
yǐ
wèikěwèishànyùzhūyě
chǔrényǒumài
qí
zhūyúzhènɡzhě
wéimùlánzhīɡuì
xūn
yǐ
ɡuìjiāo
zhuìyǐ
zhūyù
shì
yǐ
méiɡuī
jí
mǎidúháizhū
44、自相矛盾
楚人有卖盾与矛者,誉之曰:“ 吾盾之坚 , 物莫能陷也 。”又誉其矛曰:“ 吾矛之利, 於物无不陷也。”或曰:“ 以子之矛,陷子之盾,何如?”其人弗能应也。夫不可陷之盾与无不陷之矛,不可同世而立。 45、滥竽充数
齐宣王使人吹竽,必三百人,南郭处士请为王吹竽,宣王说之,廪食以数百人。宣王死。缗王立,好一一听之,处士逃。
第十一组 我们是山川大地的孩子 46、山川之美
山川之美,古来共谈。高峰入云,清流见底。两岸石壁,五色交辉。青林翠竹,四时具备。晓雾将歇,猿鸟乱鸣;夕日欲颓,沉鳞竞跃。实是欲界之仙都。自康乐以来,未复有能与其奇者。 47、春日寻芳
时芳草鲜美,儿童放纸鸢于村外,春花绚烂,妇女戏秋千于杏园,小姊妹或三三五五踏青陌上,寻芳水滨,桃红柳绿,日丽风和,一年节令此为最佳时也。 48、苏堤杂花
苏公堤,春时晨光初起,宿雾未散,杂花生树,飞英蘸波,纷披掩映,如列锦铺绣。览胜者咸谓四时皆宜，而春晓为最。 49、浙江之潮
浙江之潮,天下之伟观也。自既望以至十八日为盛。方其远出海门,仅
zhèjiānɡzhīcháo
tiānxiàzhīwěiɡuānyě
zì
jìwànɡyǐ
zhìshí
bā
rì
wéishènɡ
fānɡqíyuǎnchūhǎimén
jǐn
zhèjiānɡzhīcháo
liè
jǐn
pūxiù
lǎnshènɡzhěxiánwèi
sì
shí
jiē
yí
érchūnxiǎowéizuì
sūɡōnɡdī
chūnshíchénɡuānɡchū
qǐ
sù
wùwèisàn
záhuāshēnɡshù
fēiyīnɡzhànbō
fēn
pī
yǎnyìnɡ
rú
sū
dī
záhuā
jiā
shí
yě
huòsānsānwǔwǔ
tàqīnɡmòshànɡ
xúnfānɡshuǐbīn
táohónɡliǔ
lǜ
rì
lìfēnɡhé
yìniánjiélìnɡ
cǐ
wéizuì
shífānɡcǎoxiānměi
értónɡfànɡzhǐyuānyúcūnwài
chūnhuāxuànlàn
fù
nǚ
xì
qiūqiānyúxìnɡyuán
xiǎozǐ
mèi
chūnrì
xúnfānɡ
xiāndōu
zìkānɡlè
yǐ
lái
wèifùyǒunénɡyǔ
qí
qízhě
cuìzhú
sì
shí
jù
bèi
xiǎowùjiānɡxiē
yuánniǎoluànmínɡ
xī
rì
yù
tuí
chénlínjìnɡyuè
shíshì
yù
jiè
zhī
shānchuānzhīměi
ɡǔ
láiɡònɡtán
ɡāofēnɡrùyún
qīnɡliújiàn
dǐ
liǎnɡàn
shí
bì
wǔ
sèjiāohuī
qīnɡlín
shānchuānzhīměi
dì
shí
yì
zǔ
wǒménshìshānchuāndà
dì
dehái
zǐ
bǎirén
xuānwánɡsǐ
mínwánɡlì
hǎoyì
yìtīnɡzhī
chùshìtáo
qíxuānwánɡshǐrénchuīyú
bì
sānbǎirén
nánɡuōchùshìqǐnɡwéiwánɡchuīyú
xuānwánɡshuōzhī
lǐn
shí
yǐ
shù
làn
yúchōnɡshù
qí
rén
fúnénɡyīnɡyě
fū
bù
kěxiànzhīdùnyǔ
wúbùxiànzhīmáo
bù
kětónɡshì
ér
lì
wúmáozhī
lì
wūwùwúbùxiànyě
huòyuē
yǐ
zǐ
zhīmáo
xiànzǐ
zhīdùn
hé
rú
chǔrényǒumàidùnyǔmáozhě
yù
zhīyuē
wúdùnzhījiān
wùmònénɡxiànyě
yòuyù
qímáoyuē
zìxiānɡmáodùn
如银线;既而渐近,则玉城雪岭际天而来,大声如雷霆,震撼激射,吞天沃日,势极雄豪。杨诚斋诗云“海涌银为郭,江横玉系腰”者是也。 50、湖心亭看雪
余在西湖。大雪三日,湖中人鸟声俱绝。是日更(gēng)定矣,余挐(ráo)一小船,拥毳(cuì)衣炉火,独往湖心亭看雪。雾凇沆砀，天与云与山与水，上下一白。湖上影子，惟长堤一痕⑧,湖心亭一点,与余舟一芥,
zhōuzhōnɡrénliǎnɡsānyǔshuǐ
shànɡxià
yì
bái
húshànɡyǐnɡzǐ
wéizhǎnɡdī
yìhén
húxīntínɡyìdiǎn
yǔ
yúzhōuyì
ɡài
lì
ér
yǐ
dàotínɡshànɡ
yǒuliǎnɡrénpūzhānduìzuò
yìtónɡzǐshāojiǔ
lúzhènɡfèi
yìxiǎochuán
yōnɡcuì
yī
lúhuǒ
dúwǎnɡhúxīntínɡkànxuě
wùsōnɡhànɡdànɡ
tiānyǔyúnyǔshān
yú
zài
xī
hú
dàxuěsān
rì
húzhōnɡrénniǎoshēnɡjù
jué
shì
rìɡènɡ
dìnɡyǐ
yú
húxīntínɡkànxuě
wò
rì
shì
jíxiónɡháo
yánɡchénɡzhāishīyún
hǎiyǒnɡyínwéiɡuō
jiānɡhénɡyù
xì
yāo
zhěshì
yě
rúyínxiànjìérjiànjìnzéyùchénɡxuělǐnɡjìtiānérláidàshēnɡrúléitínɡzhènhànjīshètūntiān
舟中人两三粒而已。到亭上，有两人铺毡对坐，一童子烧酒炉正沸。
jiànyú
dà
xǐ
yuē
húzhōnɡyāndéɡènɡyǒu
cǐ
rén
lā
yútónɡyǐn
yúqiánɡyǐnsāndàbái
ér
bié
wènqíxìnɡshì
shì
jīnlínɡrén
kè
cǐ
jí
xiàchuán
zhōuzǐ
nánnányuē
mòshuōxiànɡɡōnɡchī
ɡènɡ
见余，大喜曰：“湖中焉得更有此人！”拉余同饮。余强饮三大白而别，问其姓氏，是金陵人，客此。及下船，舟子喃喃曰：“莫说相公痴，更有痴似相公者！” 下册
第一组动人的名字 51、大禹治水
尧舜时，九河不治，洪水泛滥。尧用鲧治水，鲧用雍堵之法，九年而无
ɡōnɡyáoshùnshí
jiǔ
hé
bùzhì
hónɡshuǐfànlàn
yáoyònɡɡǔnzhìshuǐ
ɡǔnyònɡyōnɡdǔzhī
fǎ
jiǔniánér
wú
hòushùnyònɡyǔ
zhìshuǐ
yǔ
kāi
jiǔzhōu
tōnɡjiǔdào
bēijiǔ
zé
dù
jiǔshān
shūtōnɡhédào
dà
yǔ
zhìshuǐ
dì
yī
zǔdònɡréndemínɡzì
yǒuchī
sìxiànɡɡōnɡzhě
功。后舜用禹治水，禹开九州，通九道，陂九泽，度九山。疏通河道，
yīnshì
lì
dǎo
shísānniánzhōnɡkèshuǐhuàn
yìchénɡyì
bài
qí
zhìbùtónɡyě
nǚ
wābǔtiān
因势利导，十三年终克水患。一成一败，其治不同也 52、女娲补天
wǎnɡɡǔzhīshí
sì
jí
fèi
jiǔzhōuliè
tiānbùjiānfù
dì
bùzhōuzǎi
huǒ
yànér
bùmiè
shuǐhàoyánɡ
往古之时,四极废,九州裂,天不兼覆,地不周载。火爁焱而不灭,水浩洋
ér
bù
xī
měnɡshòushízhuānmín
zhìniǎojuélǎoruò
nǚ
wāliànwǔ
sè
shí
yǐ
bǔcānɡtiān
duànáo
zú
yǐ
lì
sì
jí
shāhēilónɡyǐ
jì
jìzhōu
jī
lú
huī
yǐ
zhǐyínshuǐ
cānɡtiānbǔ
sì
jízhènɡ
yínshuǐhé
而不息,猛兽食颛民,骘鸟攫老弱。女娲炼五色石以补苍天,断鳌足以立四极， 杀黑龙以济冀州,积芦灰以止淫水。苍天补,四极正;淫水涸,冀州平;狡虫死,颛民生。
jìzhōupínɡ
jiǎochónɡsǐ
zhuānmínshēnɡ
53、精卫填海
又北二百里，曰发鸠(jiū)之山，其上多柘木，有鸟焉。其状如鸟，文
shǒuyòuběi
èr
bǎi
lǐ
yuēfā
jiū
zhīshān
qíshànɡduōzhèmù
yǒuniǎoyān
qízhuànɡrúniǎo
wén
báihuì
chì
zú
mínɡyuē
jīnɡwèi
qímínɡzì
yú
shì
nǚ
mínɡyuē
jīnɡwèitiánhǎi
首，白喙(huì)，赤足，名曰“精卫”，其鸣自詨。是炎帝之少女，名曰
nǚ
wá
nǚ
wáyóuyúdōnɡhǎi
nì
ér
bùfǎn
ɡùwéijīnɡwèi
chánɡxiánxīshānzhīmùshí
yǐ
yīn
yúdōnɡhǎi
女娃。女娃游于东海，溺(nì)而不返，故为精卫。常衔西山之木石，以堙(yīn)于东海。 54、牛郎织女
天河之东有织女,天帝之女也。年年机杼劳役,织成云锦天衣。天帝怜其独处,许嫁河西牵牛郎。嫁后逐废织纫。天帝怒,责令归河东，许一年一度相会。 涉秋七日,鹊首无故皆髡,相传是日河鼓舆织女会于汉东,役乌鹊为梁以渡，故毛皆脱去。 55、后羿射日
逮至尧之时,十日并出，焦禾稼,杀草木,而民无所食。猰貐、凿齿、九婴、大风、封豖希、修蛇，皆为民害。尧乃使后羿诛凿齿于畴华之野,杀九婴于凶水之上，缴大风于青丘之泽，上射九日而下杀z w猰貐，斩修蛇于洞庭，擒封豨于桑林。万民皆喜，置尧以为天子
第二组可笑之人，可笑之事 56、性缓
人性缓，冬日共人围炉，见人裳尾为火所烧，乃曰：“有一事，见之已久，欲言恐君性急，不言又恐伤君。然而言是耶？不言是耶？”人问何事，曰：“火烧君裳。”其人遽收衣而怒曰：“何不早言？”曰：“我道君性急，果然。”
xìnɡ
jí
ɡuǒrán
shì
yuē
huǒshāojūnchánɡ
qí
rén
jùshōuyī
ér
nùyuē
hé
bùzǎoyán
yuē
wǒdàojūn
jiǔ
yùyánkǒnɡjūnxìnɡ
jí
bùyányòukǒnɡshānɡjūn
rán
éryánshì
yē
bùyánshì
yē
rénwènhé
rénxìnɡhuǎn
dōnɡrìɡònɡrénwéi
lú
jiànrénchánɡwěiwéihuǒsuǒshāo
nǎiyuē
yǒu
yì
shì
jiànzhī
yǐ
xìnɡhuǎn
dì
èr
zǔ
kěxiàozhīrén
kěxiàozhīshì
xiūshéyúdònɡtínɡ
qínfēnɡzheyúsānɡlín
wànmínjiē
xǐ
zhìyáo
yǐ
wéitiān
zǐ
shājiǔyīnɡyúxiōnɡshuǐzhīshànɡ
jiǎodàfēnɡyúqīnɡqiūzhī
zé
shànɡshèjiǔ
rì
ér
xiàshā
zú
zhǎn
yīnɡ
dàfēnɡ
fēnɡzhuīxī
xiūshé
jiēwéimínhài
yáonǎishǐhòuyì
zhūzáochǐ
yúchóuhuázhī
yě
dàizhìyáozhīshí
shí
rìbìnɡchū
jiāohé
jià
shācǎomù
érmínwúsuǒshí
zú
záochǐ
jiǔ
hòuyì
shè
rì
wūquèwéiliánɡyǐ
dù
ɡùmáojiētuōqù
dùxiānɡhuì
shèqiū
qī
rì
quèshǒuwúɡù
jiēkūn
xiānɡchuánshì
rì
hé
ɡǔ
yú
zhīnǚhuìyúhàndōnɡ
yì
dúchǔ
xǔ
jià
hé
xīqiānniúlánɡ
jiàhòuzhúfèi
zhīrèn
tiāndì
nù
zélìnɡɡuīhédōnɡ
xǔ
yìniányí
tiānhé
zhīdōnɡyǒuzhīnǚ
tiāndì
zhīnǚ
yě
niánnián
jī
zhùláo
yì
zhīchénɡyúnjǐntiānyī
tiāndìlián
qí
niúlánɡzhīnǚ
57、性刚
有父子俱性刚，不肯让人。一日父留客饮，遣子入城市肉。子取肉回，
jiānɡchūchénɡményǒufù
zǐ
jùxìnɡɡānɡ
bùkěnrànɡrén
yí
rì
fù
liú
kè
yǐn
qiǎnzǐ
rùchénɡshìròu
zǐ
qǔròuhuí
zhí
yì
rénduìmiànér
lái
ɡè
bùxiānɡrànɡ
suítǐnɡ
lìliánɡjiǔ
fùxúnzhìjiànzhī
xìnɡɡānɡ
将出城门，值一人对面而来，各不相让，遂挺立良久。父寻至见之，
wèi
zǐ
yuē
rǔ
ɡūchíròuhuí
péi
kèfàn
dàiwǒ
yǔ
qí
duì
lì
zài
cǐ
běirénbùshílínɡ
谓子曰：\"汝姑持肉回，陪客饭。待我与其对立在此。\" 58、北人不识菱
北人生而不识菱者，仕于南方。席上食菱，并壳入口。或曰：“食菱须去壳。”其人自护其短，曰：“我非不知，并壳者，欲以去热也。”问者曰：“北土亦有此物否？”答曰：“前山后山，何地不有！” 夫菱角生于水中而曰土产，此坐强不知以为知也。 59、活见鬼
有赴饮夜归者，值大雨，持盖自蔽。见一人立檐下，即投伞下同行。久之，不语，疑为鬼也；以足撩之，偶不相值，愈益恐，因奋力挤之桥下而趋。值炊糕者晨起，亟奔入其门，告以遇鬼。俄顷，复见一人，遍体
zhānshīér
qū
zhíchuīɡāozhěchénqǐ
jí
bēnrù
qímén
ɡàoyǐ
yùɡuǐ
éqǐnɡ
fùjiàn
yì
rén
biàntǐ
liànɡqiànɡér
zhì
hàohūyǒuɡuǐ
yì
tóu
qí
jiā
èr
rénxiānɡshì
è
rán
bùjuédàxiào
zhī
bù
yǔ
yí
wéiɡuǐyě
yǐ
zúliāozhī
ǒu
bùxiānɡzhí
yù
yìkǒnɡ
yīnfèn
lì
jǐ
zhīqiáoxià
yǒufù
yǐn
yèɡuīzhě
zhídà
yǔ
chíɡài
zì
bì
jiàn
yì
rén
lì
yánxià
jí
tóusǎnxiàtónɡxínɡ
jiǔ
huójiànɡuǐ
shuǐzhōnɡéryuētǔchǎn
cǐ
zuòqiánɡbùzhī
yǐ
wéizhī
yě
yuē
běi
tǔ
yìyǒu
cǐ
wùfǒu
dáyuē
qiánshānhòushān
hé
dì
bùyǒu
fūlínɡjiǎoshēnɡyú
qùqiào
qí
rén
zì
hù
qíduǎn
yuē
wǒfēi
bùzhī
bìnɡqiàozhě
yù
yǐ
qù
rè
yě
wènzhě
běirénshēnɡér
bùshílínɡzhě
shì
yúnánfānɡ
xíshànɡshílínɡ
bìnɡqiàorùkǒu
huòyuē
shílínɡxū
沾湿，踉跄而至，号呼有鬼，亦投其家。二人相视愕然，不觉大笑。 60、虎与刺猬
有一大虫，欲向野中觅食，见一刺猬仰卧，谓是肉脔，欲衔之。忽被猥卷着鼻，惊走，不知休也，直至山中，困乏而眠。刺猬乃放鼻而走。大虫醒，甚欢喜，走至橡树下，低头见橡斗，乃侧身语云：“旦来遭见贤尊，愿郎君且避道！”
第三组 英雄的本色 61、李广射虎
lǐɡuǎnɡshèhǔ
dì
sānzǔ
yīnɡxiónɡdeběnsè
xiánzūn
yuànlánɡjūnqiě
bìdào
dàchónɡxǐnɡ
shènhuānxǐ
zǒuzhìxiànɡshùxià
dī
tóujiànxiànɡdòu
nǎi
cèshēnyǔyún
dànláizāojiàn
wěijuànzhe
bí
jīnɡzǒu
bùzhīxiū
yě
zhízhìshānzhōnɡ
kùnfá
érmián
cì
wèinǎifànɡbí
érzǒu
yǒu
yì
dàchónɡ
yùxiànɡyězhōnɡmì
shí
jiàn
yì
cì
wèiyǎnɡwò
wèishìròuluán
yùxiánzhī
hūbèi
hǔ
yǔ
cì
wèi
ɡuǎnɡchūliè
广出猎，见草中石，以为虎而射之，中石没镞。视之，石也。因复更
zhōnɡbùnénɡfù
rù
shí
yǐ
ɡuǎnɡsuǒjū
jùnwényǒuhǔ
chánɡzì
shèzhī
jí
jūyòuběipínɡshè
hǔ
hǔténɡshānɡɡuǎnɡ
ɡuǎnɡyìjìnɡshèshāzhī
jiàncǎozhōnɡshíyǐwéihǔérshèzhīzhōnɡshíméizúshìzhīshíyěyīnfùɡènɡ
射之，终不能复入石矣。广所居郡闻有虎，尝自射之。及居右北平射虎，虎腾伤广，广亦竟射杀之。 62、卧薪尝胆
吴既赦越，越王勾践反国，乃苦身焦思，置胆于坐，坐卧即仰胆，饮食亦尝胆也。曰：“女忘会稽之耻邪？”身自耕作，夫人自织；食不加肉，衣不重采；折节下贤人，厚遇宾客；振贫吊死，与百姓同其劳。 63、祁黄羊举荐
晋平公问祁黄羊曰：“南阳无令，其谁可而为之？”祁黄羊对曰：“解xiâ狐可。”平公曰：“解狐非子之仇邪？”对曰：“君问可，非问臣之仇
yě
pínɡɡōnɡyuē
shàn
suíyònɡzhī
ɡuórénchēnɡshànyān
jūyǒu
pínɡɡōnɡyòuwèn
qíhuánɡyánɡyuē
ɡuówúwèi
qíshuíkě
érwéizhī
duìyuē
kě
pínɡɡōnɡyuē
wǔ
hú
kě
pínɡɡōnɡyuē
jiě
hú
fēi
zǐ
zhīchóuxié
duìyuē
jūnwènkě
fēiwènchénzhīchóu
jìnpínɡɡōnɡwènqíhuánɡyánɡyuē
nányánɡwúlìnɡ
qíshuíkě
érwéizhī
qíhuánɡyánɡduìyuē
jiě
qíhuánɡyánɡjǔ
jiàn
yī
bùzhònɡcǎi
zhéjié
xiàxiánrén
hòuyùbīnkè
zhènpíndiàosǐ
yǔbǎixìnɡtónɡqí
láo
yìchánɡdǎnyě
yuē
nǚwànɡhuì
jī
zhīchǐxié
shēnzìɡēnɡzuò
fū
rén
zì
zhī
shíbù
jiāròu
wú
jì
shèyuè
yuèwánɡɡōujiànfǎnɡuó
nǎikǔshēnjiāo
sī
zhìdǎnyúzuò
zuòwò
jíyǎnɡdǎn
yǐnshí
wòxīnchánɡdǎn
shèzhī
也。”平公曰： “善。”遂用之。国人称善焉。居有间jiān，平公又问祁黄羊曰：“国无尉，其谁可而为之？”对曰：“午可。”平公曰：“午非子之子邪？”对曰：“君问可，非问臣之子也。”平公曰：“善。”又遂
yònɡzhīfēi
zǐ
zhī
zǐ
xié
duìyuē
jūnwènkě
fēiwènchénzhī
zǐ
pínɡɡōnɡyuē
shàn
yòusuí
ɡuórénchēnɡshànyān
kǒnɡzǐwénzhīyuē
shànzāi
qíhuánɡyánɡzhīlùnyě
wài
jǔ
bù
bìchóu
用之。国人称善焉。孔子闻之曰：“善哉，祁黄羊之论也！外举不避仇，
nèi
jǔ
bù
bì
zǐ
qíhuánɡyánɡkěwèiɡōnɡyǐ
ɡōnɡyí
xiū
jùshōuyú
内举不避子。祁黄羊可谓公矣。” 64、公仪休拒收鱼
ɡōnɡyí
xiūxiānɡlǔ
ér
shì
yú
yìɡuójìnzhēnɡmǎiyú
érxiànzhī
ɡōnɡyí
zǐ
bùshòu
qí
dì
zǐ
yuē
公仪休相鲁而嗜鱼，一国尽争买鱼而献之。公仪子不受。其弟子曰：
fū
zǐ
shì
yú
ér
bùshòu
hé
yě
yuē
fū
wéishì
yú
ɡù
bùshòuyě
fū
jíshòuyú
bìyǒuxiàrénzhī
sè
yǒuxiàrénzhī
sè
jiānɡwǎnɡyú
fǎ
wǎnɡyú
fǎ
zémiǎnyúxiānɡ
miǎnyúxiānɡ
“夫子嗜鱼而不受，何也？”曰：“夫唯嗜鱼，故不受也。夫即受鱼，必有下人之色。有下人之色，将枉于法。枉于法，则免于相。免于相，则虽嗜鱼，此必不能致我鱼，我又不能自给鱼。即无受鱼而不免于相，虽不受鱼，我能常自给鱼。”此明夫恃人不如自恃也；明于人之为己者，
suībùshòuyú
wǒnénɡchánɡzì
jǐ
yú
cǐmínɡfū
shìrénbù
rú
zì
shì
yě
mínɡyúrénzhīwéi
jǐ
zhě
zé
suīshì
yú
cǐ
bì
bùnénɡzhìwǒ
yú
wǒyòubùnénɡzì
jǐ
yú
jí
wúshòuyú
ér
bùmiǎnyúxiānɡ
不如己之自为也。 65、曾参教子
cénɡzǐ
cénɡcānjiào
zǐ
zhī
qī
zhīshì
qí
zǐ
suízhī
ér
qì
qí
mǔyuē
nǚhái
ɡùfǎnwéinǚshāzhì
bùrújǐzhīzìwéiyě
曾子之妻之市，其子随之而泣。其母曰：“女还，顾反为女杀彘（zhì）。”
qī
shìshì
lái
cénɡzǐ
yù
bǔ
zhìshāzhī
qī
zhǐzhīyuē
tè
yǔ
xì
ěr
cénɡzǐ
yuē
yīnɡér
fēi
yǔ
xì
yě
yīnɡér
fēiyǒuzhī
yě
dài
fù
mǔ
érxué
yě
tīnɡfù
mǔzhījiào
jīn
zǐ
妻适市来，曾子欲捕彘杀之。妻止之曰：“特与婴儿戏耳！” 曾子曰：“婴儿非与戏也。婴儿非有知也，待父母而学者也，听父母之教。今子欺之，是教子欺也。母欺子而不信其母，非以成教也。”遂烹彘也。
第四组 聆听诸子的声音 66、上善若水
shànɡshànruòshuǐ
shànɡshànruòshuǐ
shuǐshànlì
wànwù
ér
bùzhēnɡ
chùzhònɡrénzhīsuǒ
è
ɡù
jǐ
yúdào
jūshàndì
dì
sì
zǔ
línɡtīnɡzhū
zǐ
deshēnɡyīn
qī
zhī
shìjiào
zǐ
qī
yě
mǔ
qī
zǐ
ér
bùxìn
qí
mǔ
fēi
yǐchénɡjiàoyě
suípēnɡzhì
yě
上善若水。水善利万物而不争，处众人之所恶，故几于道。居善地，
xīnshànyuān
yǔshànrén
yánshànxìn
zhènɡshànzhì
shìshànnénɡ
dònɡshànshí
fū
wéibùzhēnɡ
ɡù
wúyóu
心善渊，与善仁，言善信，政善治，事善能，动善时。夫唯不争，故无尤。 67、北冥有鱼
北冥有鱼，其名曰鲲。鲲之大，不知其几千里也；化而为鸟，其名为鹏。
pénɡzhībèiběimínɡyǒuyú
qímínɡyuēkūn
kūnzhīdà
bùzhī
qí
jǐqiān
lǐ
yě
huàérwéiniǎo
qímínɡwéipénɡ
bùzhī
qí
jǐqiān
lǐ
yě
nù
ér
fēi
qí
yì
ruòchuítiānzhīyún
shìniǎoyě
hǎiyùnzé
běimínɡyǒuyú
鹏之背，不知其几千里也；怒而飞，其翼若垂天之云。是鸟也，海运则
yúnánmínɡ
nánmínɡzhě
tiānchí
yě
qí
xiézhě
zhìɡuàizhěyě
xiézhīyányuē
pénɡzhī
xǐ
yúnánmínɡyě
shuǐ
jī
sānqiān
lǐ
tuánfúyáoérshànɡzhě
lǐ
qù
yǐ
liùyuè
xī
zhěyě
jiānɡxǐ
将徙于南冥。南冥者，天池也。齐谐者，志怪者也。谐之言曰：“鹏之
rénzhě
ài
rén
徙于南冥也，水击三千里，抟扶摇而上者九万里，去以六月息者也。” 68、仁者爱人
mènɡzǐ
rì
jūn
zǐ
suǒ
yǐ
yì
yúrénzhě
yǐ
qícúnxīn
yě
jūn
zǐ
yǐ
réncúnxīn
yǐ
cúnxīn
孟子日：“君子所以异于人者，以其存心也。君子以仁存心。以礼存心。
rénzhě
ài
rén
yǒu
lǐ
zhějìnɡrén
ài
rénzhě
rénhénɡài
zhī
jìnɡrénzhě
rénhénɡjìnɡzhī
ɡuózhī
qìyònɡ
仁者爱人，有礼者敬人。爱人者,人恒爱之;敬人者,人恒敬之。” 69、国之器用
口能言之，身能行之，国宝也。口不能言，身能行之，国器也。口能言
kǒunénɡyánzhī
shēnnénɡxínɡzhī
ɡuóbǎoyě
kǒubùnénɡyán
shēnnénɡxínɡzhī
ɡuóqì
yě
kǒunénɡyán
之，身不能行，国用也。口言善，身行恶，国妖也。治国者敬其宝，爱其器，任其用，除其妖。。
70、得道者多助
天时不如地利，地利不如人和。
三里之城，七里之郭，环而攻之而不胜。夫环而攻之，必有得天时者矣，然而不胜者，是天时不如地利也。
chénɡfēiyǐ
rán
ér
bùshènɡzhě
shìtiānshíbù
rú
dì
lì
yě
bùɡāoyě
chí
fēi
bùshēnyě
bīnɡɡé
fēi
bùjiān
lì
yě
mǐ
sù
fēi
bùduōyě
wěi
ér
qùzhī
sān
lǐ
zhīchénɡ
qī
lǐ
zhīɡuō
huánérɡōnɡzhī
ér
búshènɡ
fūhuánérɡōnɡzhī
bìyǒudétiānshízhě
tiānshíbù
rú
dì
lì
dì
lì
bù
rú
rénhé
dédàozhěduōzhù
qí
qì
rèn
qíyònɡ
chúqíyāo
zhīshēnbùnénɡxínɡɡuóyònɡyěkǒuyánshànshēnxínɡèɡuóyāoyězhìɡuózhějìnɡqíbǎoài
城非不高也，池非不深也，兵革非不坚利也，米粟非不多也，委而去之，
shì
dì
lì
bù
rú
rénhé
yě
ɡùyuē
yùmínbù
yǐfēnɡjiānɡzhī
jiè
ɡùɡuóbù
yǐshānxī
zhīxiǎn
wēitiānxià
bù
yǐbīnɡɡé
zhī
lì
是地利不如人和也。
故曰，域民不以封疆之界，固国不以山溪之险，威天下不以兵革之利。得道者多助，失道者寡助。寡助之至，亲戚畔之。多助之至，天下顺之。以天下之所顺，攻亲戚之所畔，故君子有不战，战必胜矣。
第五组重温儿时的故事 71、狐与葡萄
昔有一狐，见葡萄满架，万紫千红，累累可爱，垂涎久之。奈无iede
yuánshēnɡzhīxī
yǒu
yì
hú
jiànpútáomǎnjià
wànzǐqiānhónɡ
lěi
lěi
kě
ài
chuíxiánjiǔ
zhī
nàiwú
jì
bùnénɡdàkuàiduǒyí
wànɡzéshēnɡyuàn
yuànzéshēnɡnù
nù
zéshēnɡfěi
wúsuǒbù
hú
yǔ
pútáo
yǐtiānxiàzhīsuǒshùn
ɡōnɡqīn
qī
zhīsuǒpàn
ɡùjūn
zǐ
yǒubùzhàn
zhànbìshènɡyǐ
dédàozhěduōzhù
shīdàozhěɡuǎzhù
ɡuǎzhùzhīzhì
qīn
qīpànzhī
duōzhùzhīzhì
tiānxiàshùnzhī
猿升之技，不能大快朵颐。望则生怨，怨则生怒，怒则生诽，无所不
zhì
nǎikǒushìxīn
fēi
zì
wèiyuē
sì
cǐ
pútáojuéfēiɡuìzhònɡzhīpǐn
hǎnjiànzhīwù
kuànɡqí
wèisuānsè
wúcónɡbù
xiàyàn
bǐyōnɡfū
sú
zǐfānɡyǐ
zhīwéishí
yě
至。乃口是心非，自慰曰：“似此葡萄绝非贵重之品，罕见之物。况其味酸涩，吾从不下咽。彼庸夫俗子方以之为食也。”
此如世间卑鄙之辈，见人才德出众，自顾万不能到此地步，反诋毁交加，假意清高。噫，是谓拂人之性，违心之谈也。 72、鸦狐
yā
hú
jiǎ
yìqīnɡɡāo
yī
shìwèifú
rénzhīxìnɡ
wéixīnzhītányě
cǐ
rú
shìjiānbēi
bǐ
zhībèi
jiànréncái
déchūzhònɡ
zì
ɡùwànbùnénɡdào
cǐ
dì
bù
fǎn
dǐ
huǐjiāojiā
鸦本不善鸣。一日，口衔食物，稳栖树上。适有饿狐见之，欲夺其食，无以为法，乃心生一计，曰：“闻先生有霓裳羽衣之妙，特来一聆仙曲，以清俗耳。幸勿见却！”鸦信为然，喜不自胜，遂开声张口，其食物已脱落矣。狐则拾之，谓鸦曰：“将来有羡 先生唱者，切勿信之，必有故也。”俗云：甜言须防是饵。。 73、豺烹羊
盘古初，鸟兽皆能言。一日，豺与羊同涧饮水，豺欲烹其羊，自念无以措辞，乃强责之曰：“汝混浊比水，使老夫不能饮，该杀！”羊对曰：“大王在上流，羊在下流，虽浊无碍。”豺复责曰：“汝去年某日，出言得罪于我，亦该杀！”羊曰：“大王误矣。去年某日，羊未出世，安能得罪大王？”豺则变羞为怒，责之曰：“汝之父母得罪于我，亦汝之罪也。”遂烹之。。
谚云：欲加之罪，何患无辞。即此之谓也。 74、鹿照水 鹿照水
有鹿饮与溪边，自照水影，见其两角峥嵘，甚为自乐，惟恨四足轻小，颇不相称，甚不满意。正叹恨间，忽闻猎者带犬自远而来，鹿急为奔避，幸得四足轻捷，猎犬追至，鹿则逃入竹林，奈被两角阻挠竹上，欲进不能，卒之为犬所捕。鹿悔曰：“我尚恨其脚小，而夸其角长，不知救吾命者，脚也；丧吾命者，角也！” 75、杉苇刚柔
夹岸相映：一边杉树参天，一边芦苇点水，杉苇朝夕相见。一日，其杉
jiá
ànxiānɡyìnɡ
yìbiānshānshùcāntiān
yìbiānlú
wěidiǎnshuǐ
shānwěizhāoxīxiānɡjiàn
yí
rì
qíshān
shānwěiɡānɡróu
jiù
wúmìnɡzhě
jiǎoyě
sànɡwúmìnɡzhě
jiǎoyě
jìn
bùnénɡ
cù
zhīwéiquǎnsuǒbǔ
lù
huǐyuē
wǒshànɡhènqíjiǎoxiǎo
érkuāqíjiǎozhǎnɡ
bùzhī
bì
xìnɡdé
sì
zúqīnɡjié
lièquǎnzhuīzhì
lù
zétáo
rùzhúlín
nàibèiliǎnɡjiǎozǔnáozhúshànɡ
yù
pō
bùxiānɡchèn
shènbùmǎnyì
zhènɡtànhènjiān
hūwénlièzhědàiquǎnzìyuǎnér
lái
lù
jí
wéibēn
yǒulù
yǐn
yǔ
xībiān
zìzhàoshuǐyǐnɡ
jiàn
qíliǎnɡjiǎozhēnɡrónɡ
shènwéi
zì
lè
wéihèn
sì
zúqīnɡxiǎo
lùzhàoshuǐ
lùzhàoshuǐ
yànyún
yù
jiā
zhīzuì
héhuànwú
cí
jí
cǐ
zhīwèiyě
suípēnɡzhīzuìdàwánɡ
cháizébiànxiūwéinù
zé
zhīyuē
rǔ
zhī
fù
dé
zuì
yú
wǒ
yì
rǔ
zhīzuì
yě
dé
zuì
yú
wǒ
yì
ɡāishā
yánɡyuē
dàwánɡwù
yǐ
qùniánmǒurì
yánɡwèichūshì
ānnénɡdé
dàwánɡzàishànɡliú
yánɡzàixià
liú
suīzhuówú
ài
cháifù
zéyuē
rǔ
niánmǒurì
chūyán
cuò
cí
nǎiqiánɡzé
zhīyuē
rǔhùnzhuóbǐshuǐ
shǐlǎo
fū
bùnénɡyǐn
ɡāishā
yánɡduìyuē
pánɡǔchū
niǎoshòujiēnénɡyán
yí
rì
cháiyǔyánɡtónɡjiànyǐnshuǐ
cháiyùpēnɡqíyánɡ
zìniànwú
yǐ
cháipēnɡyánɡ
ɡù
yě
súyún
tiányánxūfánɡshì
ěr
tuōluò
yǐ
hú
zé
shízhī
wèiyāyuē
jiānɡláiyǒuxiàn
xiānshēnɡchànɡzhě
qièwùxìnzhī
bìyǒu
yǐqīnɡsú
ěr
xìnɡwùjiànquè
yā
xìnwéirán
xǐ
bù
zìshènɡ
suíkāishēnɡzhānɡkǒu
qí
shíwù
yǐ
wú
yǐ
wéi
fǎ
nǎixīnshēnɡyì
jì
yuē
wénxiānshēnɡyǒuníchánɡyǔ
yī
zhīmiào
tè
lái
yìlínɡxiānqǔ
yāběnbúshànmínɡyírìkǒuxiánshíwùwěnqīshùshànɡshìyǒuèhújiànzhīyùduóqíshí
讥诮（qiào）其苇曰：“看你体如柔丝，性如流水，每每随风而舞，风
dōnɡzédōnɡ
jīqiàoqíwěiyuēkànnǐtǐrúróusīxìnɡrúliúshuǐměiměisuífēnɡérwǔfēnɡ
东则东，风西则西，毫无刚气，何如我正直不屈，岂不快哉！”苇曰：
ɡānɡróuɡèyǒusuǒchánɡ
wúsuīnuòruò
jiū
kěmiǎnhuò
rǔ
suīɡānɡqiánɡ
yóukǒnɡānshēnbùláo
yí
rì
jùfēnɡzhòuqǐ
qí
lú
wěizuǒyòuxiānfān
zhōnɡwúdàhài
érshānshùzǎo
yǐ
liánɡēnbá
qǐ
yǐ
fēnɡxīzéxīháowúɡānɡqìhérúwǒzhènɡzhíbùqūqǐbúkuàizāiwěiyuē
“刚柔各有所长。吾虽懦弱，究可免祸；汝虽刚强，犹恐安身不牢。” 一日，飓风骤起，其芦苇左右掀翻，终无大害；而杉树早已连根拔起矣！
第六组爱上四季 76、春
shǒu
chūnsì
shí
sū
wàn
huì
zhě
chūn
yě
qì
nuǎn
zé
jīn
yùn
shū
rì
chí
zé
dì
liù
zǔ
àishànɡsì
jì
首 四 时， 苏 万 汇 者， 春 也。 气 暖 则 襟 韵 舒， 日 迟 则
yān
qì
mèi
bǎi
niǎohémínɡ
qiān
huā
jìnɡ
fā
tián
jùn
jǔ
zhǐ
yú
nán
mǔ
yóu
rén
lián
pèi
yú
dōnɡ
jiāo
fēnɡ
ɡuānɡ
zhī
yàn
yóu
shǎnɡ
zhī
yú
yǐ
wéizuì
yǐ
烟 气 媚。 百 鸟和鸣， 千 花 竞 发。 田 峻举趾 于 南 亩， 游 人 联 辔 于 东 郊。风 光 之 艳，游 赏 之 娱，以 为最矣。 77、夏
溽暑蒸人，如洪炉铸剑，谁能跃冶？须得清泉万派，茂树千章，古洞
hánfēnɡ
yīn
yá
jī
xuě
kōnɡzhōnɡlóuɡé
sìmiànqīnɡshān
jìnɡ
lǐ
tínɡtái
liǎnɡxínɡhuà
xiānɡlián
zhúdiàn
ténɡzhěnshíchuánɡ
xǔ
xǔrán
dié
yúzhōuyú
wúbù
dé
ér
zhī
yě
rùshǔzhēnɡrén
rúhónɡlúzhùjiàn
shuínénɡyuèyě
xū
déqīnɡquánwànpài
màoshùqiānzhānɡ
ɡǔdònɡ
xià
含风，阴崖积雪，空中楼阁，四面青山，镜里亭台，两行画鶾，湘帘竹簟，藤枕石床：栩栩然，蝶欤周欤，吾不得而知也。 78、秋
金风瑟瑟，红叶萧萧，孤燕排云，寒虫泣露，良用凄切。可爱者：云剑长空，水澄远浦，一片冷轮，皎皎碧落间，令人爽然。南楼清啸，
dōnɡlíchànɡyǐnjiànchánɡkōnɡ
shuǐchénɡyuǎnpǔ
yìpiànlěnɡlún
jiǎojiǎo
bì
luòjiān
lìnɡrénshuǎnɡrán
nánlóuqīnɡxiào
yìyōurénxínɡlè
shí
yě
jīnfēnɡsè
sè
hónɡyèxiāoxiāo
ɡūyànpáiyún
hánchónɡqì
lù
liánɡyònɡqī
qiè
kě
ài
zhě
yún
qiū
东篱畅饮，亦幽人行乐时也。
yínchánjiǎojié
yù
lù
qīqīnɡ
sì
ɡùrénhuán
wàn
lǐ
yì
bì
xié
yī
èrliánɡpénɡ
dòujiǔ
lín
lí
cǎiháozònɡhénɡ
yǎnɡwènchánɡé
huǐtōulínɡyàofǒu
ān
déqīnɡluányì
zhǐkuàzhī
pínɡxūyuǎnyóu
银蟾皎洁，玉露凄清，四顾人寰，万里一碧。携一二良朋，斗酒淋漓，彩毫纵横，仰问嫦娥：“悔偷灵药否？”安得青銮一只跨之，凭虚远游，直八万顷琉璃中也。 79、冬
dōnɡ
zhí
bāwànqǐnɡliú
lízhōnɡyě
dōnɡsuīlónɡhánbī
冬虽隆寒逼人，而梅白松青，装点春色；又感六花飞絮，满地琼瑶。
yǐ
jiǔnínɡlǜ
húqiúdiāomào
yínzhúliúbīn
zàiwěitùháo
cǎijiānmì
jù
yì
jiā
shì
yě
zhì
rú
jùnmǎlièpínɡyuán
ɡūzhōudiàoqiǎnlài
háohuá
jì
mò
ɡè
zì
yǒuzhì
rénérméibáisōnɡqīnɡzhuānɡdiǎnchūnsèyòuɡǎnliùhuāfēixùmǎndìqiónɡyáo
shòutànshēnɡhónɡ
兽炭生红，蚁酒凝绿；狐裘貂帽，银烛留宾；在尾兔毫，彩笺觅句：亦
xuě
佳事也。至如骏马猎平原，孤舟钓浅濑：豪华寂寞，各自有致。 80、雪
天公翦水，宇宙飘花，品之，有四美焉：落地无声，静也；沾衣不染，洁也；高下平均，匀也；洞窗掩映，明也。宜长松修竹，老梅片石；怪石崚?，深林窈窕；寒江远浦，断岸小桥；古刹层峦，疏篱幽径；老叟披簑垂钓，骚人跨蹇寻诗；小酌清谈，高楼长啸；船头茶灶飘烟，座上黛眉把盏；老僧对坐，韵士闲评；披鹤氅，纵步园林，御貂裘，
dēnɡlínshānshuǐ
zuòshànɡdàiméibǎzhǎn
lǎosēnɡduìzuò
yùnshìxiánpínɡ
pī
hèchǎnɡ
zònɡbùyuánlín
yùdiāoqiú
rú
cǐ
jǐnɡkuànɡ
hé
bì
é
méiqiānchǐ
sǒupīɡuǎichuídiào
sāorénkuàjiǎnxúnshī
xiǎozhuóqīnɡtán
ɡāolóuchánɡxiào
chuántóucházàopiāoyān
ɡuàishí
shēnlínyǎotiǎo
hánjiānɡyuǎnpǔ
duànànxiǎoqiáo
ɡǔchàcénɡluán
shū
lí
yōujìnɡ
lǎo
jié
yě
ɡāoxiàpínɡjūn
yúnyě
dònɡchuānɡyǎnyìnɡ
mínɡyě
yízhǎnɡsōnɡxiūzhú
lǎoméipiànshí
tiānɡōnɡjiǎnshuǐ
yǔzhòupiāohuā
pǐnzhī
yǒu
sì
měiyān
luò
dì
wúshēnɡ
jìnɡyě
zhānyī
bùrǎn
登临山水。如此景况，何必峨嵋千尺？
dì
qī
zǔ
xué
xí
zhèjiànshì
ér
第七组 学习这件事儿 81、奕秋学奕
弈秋，通国之善弈者也。使弈秋诲二人弈，其一人专心致志，惟弈秋之为听；一人虽听之，一心以为有鸿鹄将至，思援弓缴而射之。虽与之俱学，弗若之矣。为是其智弗若与？曰：非然也。 82、纪昌学射
甘蝇，古之善射者，彀弓而兽伏鸟下。弟子名飞卫，学射于甘蝇，而巧过其师。纪昌者，又学射于飞卫。飞卫曰：“尔先学不瞬，而后可言射矣。”
纪昌归，偃卧其妻之机下，以目承牵挺。二年之后，虽锥末倒眥，而不瞬也。以告飞卫。飞卫曰：“未也，必学视而后可，视小如大，视微
bùshùnyě
yǐɡàofēiwèi
fēiwèiyuē
wèiyě
bìxuéshì
érhòukě
shìxiǎorú
dà
shìwēi
jìchānɡɡuī
yǎnwò
qí
qī
zhī
jī
xià
yǐ
mùchénɡqiāntǐnɡ
èrniánzhīhòu
suīzhuīmòdǎobǎi
ér
yǐɡuòqí
shī
jìchānɡzhě
yòuxuéshèyú
fēiwèi
fēiwèiyuē
ěrxiānxuébùshùn
érhòukěyánshè
ɡānyínɡ
ɡǔzhīshànshèzhě
ɡòuɡōnɡérshòufúniǎoxià
dì
zǐmínɡfēiwèi
xuéshèyúɡānyínɡ
érqiǎo
jìchānɡxuéshè
xué
fú
ruòzhī
yǐ
wéishì
qí
zhì
fú
ruòyǔ
yuē
fēirányě
wéitīnɡ
yì
rénsuītīnɡzhī
yì
xīn
yǐ
wéiyǒuhónɡɡǔjiānɡzhì
sīyuánɡōnɡjiǎoérshèzhī
suī
yǔ
zhī
jù
yì
qiū
tōnɡɡuózhīshànyì
zhěyě
shǐ
yì
qiūhuì
èr
rén
yì
qí
yī
rénzhuānxīnzhìzhì
wéi
yì
qiūzhī
yì
qiūxué
yì
如著，而后告我。”
chānɡyǐmáoxuánshī
rúzhùérhòuɡàowǒ
昌以牦悬虱于牖，南面而望之，旬月之间，浸大也；三年之后，如车
lúnyān
yǐ
dǔ
yú
wù
jiē
qiūshānyě
nǎi
yǐ
yànjiǎozhīhú
shuòpénɡzhīɡānshèzhī
ɡuànshīzhīxīn
érxuánbùjué
yǐɡàofēiwèi
fēiwèiɡāodǎofǔyīnɡyuē
rǔ
dé
zhī
yǐ
yúyǒunánmiànérwànɡzhīxúnyuèzhījiānjìndàyěsānniánzhīhòurúchē
轮焉。以睹余物，皆丘山也。乃以燕角之弧，朔蓬之竿射之，贯虱之心而悬不绝。以告飞卫，飞卫高蹈拊膺曰：“汝得之矣。” 83、蜀鄙二僧
天下事有难易乎?为之,则难者亦易矣;不为,则易者亦难矣。人之为学有难易乎?学之,则难者亦易矣;不学,则易者亦难矣。
蜀之鄙，有二僧。其一贫，其一富。贫者语于富者：“吾欲之南海，何如?”富者曰：“子何恃而往?”曰：“吾一瓶—钵足矣。”富者曰：“吾数年来，欲买舟而下，犹未能也。子何恃而往!”越明年，贫者自南海还，而以告富者。富者有惭色。
西蜀之去南海,不知几千里也,僧富者不能至而贫者至焉。人之立志,顾不如蜀鄙之僧哉?
(清·彭端淑(白鹤堂诗文集) 84、师旷论学
晋平公问于师旷曰：“吾年七十，欲学，恐已暮矣。”师旷曰：“暮，何不炳烛乎?\"平公曰：“安有为人臣而戏其君乎?”师旷曰：“盲臣安敢戏其君乎？臣闻之，少而好学，如日出之阳；壮而好学，如日中之光；老而好学，如炳烛之明，孰与昧行乎？”平公曰：“善哉!”选自西汉刘
xiànɡbiānlǎo
érhǎoxué
rúbǐnɡzhúzhīmínɡ
shúyǔmèixínɡhū
pínɡɡōnɡyuē
shànzāi
xuǎnzì
xī
hànliú
shuōyuàn
jiànběn
qí
jūnhū
chénwénzhī
shǎoérhǎoxué
rú
rì
chūzhīyánɡ
zhuànɡérhǎoxué
rú
rìzhōnɡzhīɡuānɡ
bùbǐnɡzhúhū
pínɡɡōnɡyuē
ānyǒuwéirénchénér
xì
qí
jūnhū
shīkuànɡyuē
mánɡ
ānɡǎn
xì
jìnpínɡɡōnɡwènyú
shīkuànɡyuē
wúniánqī
shí
yùxué
kǒnɡyǐ
mù
yǐ
shīkuànɡyuē
mù
hé
shīkuànɡlùnxué
qīnɡ
pénɡduānshū
báihètánɡshīwén
jí
bù
rúshǔbǐ
zhīsēnɡzāi
xī
shǔzhīqùnánhǎi
bùzhī
jǐqiān
lǐ
yě
sēnɡfùzhěbùnénɡzhì
ér
pínzhězhìyān
rénzhī
lì
zhì
ɡù
ér
yǐɡàofùzhě
fùzhěyǒucánsè
niánlái
yùmǎizhōuér
xià
yóuwèinénɡyě
zǐ
hé
shì
érwǎnɡ
yuèmínɡnián
pínzhě
zì
nánhǎihái
rú
fùzhěyuē
zǐ
hé
shì
érwǎnɡ
yuē
wú
yìpínɡ
bō
zú
yǐ
fùzhě
wúshù
shǔzhī
bǐ
yǒuèrsēnɡ
qí
yī
pín
qí
yī
fù
pínzhěyǔ
yú
fùzhě
wú
yù
zhīnán
hé
yǒunán
yì
hū
xuézhī
zénánzhě
yì
yì
yǐ
bùxué
zé
yì
zhě
yìnán
yǐ
tiānxiàshìyǒunán
yì
hū
wéizhī
zénánzhě
yì
yì
yǐ
bùwéi
zé
yì
zhě
yì
nán
yǐ
rénzhīwéixué
shǔbǐ
èrsēnɡ
向编《说苑· 建本》）
jiàoxuéxiānɡzhǎnɡ
suīyǒujiāyáo
fú
shíbùzhī
qí
zhǐ
yě
suīyǒuzhìdào
fúxuébùzhī
qíshànyě
shìɡùxuéránhòu
85、教学相长
虽有嘉肴，弗食不知其旨也；虽有至道，弗学不知其善也。是故学然后
知不足，教然后知困。知不足，然后能自反也；知困，然后自强也。故曰：教学相长也。
第八组智慧小故事 86、歧路亡羊
yánɡzǐ
qí
lùwánɡyánɡzhī
línrénwánɡyánɡ
jì
lǜ
qídǎnɡ
yòuqǐnɡyánɡzǐ
zhīshùzhuīzhī
yánɡzǐ
yuē
xī
wánɡyì
dì
bā
zǔ
zhìhuìxiǎoɡùshì
yuē
jiàoxuéxiānɡzhǎnɡyě
zhībùzújiàoránhòuzhīkùnzhībùzúránhòunénɡzìfǎnyězhīkùnránhòuzìqiánɡyěɡù
杨子之邻人亡羊，既率其党，又请杨子之竖追之。杨子曰：“嘻！亡一羊，何追之者众？”邻人曰：“多歧路。”既反，问：“获羊乎？”曰：
wánɡzhī
yǐ
yuē
xīwánɡzhī
yuē
qí
lù
zhīzhōnɡyòuyǒuqíyān
wúbùzhīsuǒzhī
suǒ
yǐ
fǎnyě
hézhuīzhīzhězhònɡ
línrényuē
duōqí
lù
jì
fǎn
wèn
huòyánɡ
yuē
yánɡ
“亡之矣。” 曰：“奚亡之？”曰：“歧路之中又有歧焉。吾不知所之，所以反也。 87、破釜沉舟
xiànɡyǔ
pò
fǔchénzhōuyǐ
shāqīnɡzǐɡuànjūn
wēizhènchǔɡuó
mínɡwénzhūhóu
nǎiqiāndānɡyánɡjūn
pújiānɡjūnjiānɡcù
èr
项羽已杀卿子冠军，威震楚国，名闻诸侯。乃谦当阳君、蒲将军将卒二
wàndù
hé
jiù
jù
lù
zhànshǎolì
chényú
fùqǐnɡbīnɡ
xiànɡyǔnǎi
xī
yǐnbīnɡdù
hé
jiēchénchuán
pò
fǔ
wǎ
shāolú
shě
chísān
rìliánɡyǐ
shìshì
cù
bì
sǐ
wú
yì
háixīn
yú
shìzhìwéiwánɡlí
万渡河，救巨鹿。战少利，陈余复请兵。项羽乃悉引兵渡河，皆沉船，破釜瓦，烧庐舍，持三日粮已示士卒必死，无一还心。于是至围王离，与秦军遇，九战，绝其甬道，大破之，杀苏角，虏王离。 88、惊弓之鸟
ɡènɡléi
jīnɡɡōnɡzhīniǎo
yǔwèiwánɡchùjīnɡtáizhīxià
yǎnɡjiànfēiniǎo
ɡènɡléiwèiwèiwánɡyuē
chénwéiwánɡyǐnɡōnɡxū
fā
yǔqínjūnyù
jiǔzhàn
jué
qíyǒnɡdào
dà
pòzhī
shāsūjiǎo
lǔwánɡlí
更羸与魏王处京台之下，仰见飞鸟。更羸谓魏王曰：“臣为王引弓虚发
ér
xiàniǎo
wèiwánɡyuē
ránzéshèkě
zhì
cǐ
hū
ɡènɡléiyuē
kě
yǒujiān
yàncónɡdōnɡfānɡlái
ɡènɡléi
yǐ
xū
fā
ér
xiàzhī
wèiwánɡyuē
ránzéshèkě
zhì
hū
而下鸟。”魏王曰：“然则射可至此乎？”更羸曰：“可。”
有间，雁从东方来，更羸以虚发而下之。魏王曰：“然则射可至此乎？”
ɡènɡléiyuē
cǐ
niè
yě
wánɡyuē
xiānshēnɡhé
yǐ
zhīzhī
duìyuē
qí
fēi
xú
érmínɡbēi
更羸曰：“此孽也。”王曰：“先生何以知之？”对曰：“其飞徐而鸣悲。
fēi
xúzhě
ɡùchuānɡtònɡyě
mínɡbēizhě
jiǔ
shīqúnyě
ɡùchuānɡwèi
xī
érjīnɡxīnwèizhì
yě
wénxiányīn
yǐn
érɡāofēi
ɡùchuānɡyǔnyě
飞徐者，故疮痛也；鸣悲者，久失群也，故疮未息，而惊心未至也。闻弦音，引而高飞，故疮陨也。” 89、塞翁失马
sàiwēnɡshīmǎ
近塞上之人，有善术者，马无敌亡而入胡。人皆吊之，其父曰：“此何遽不为福乎？”居数月，其马将胡骏马而归。人皆贺之，其父曰：“此何遽不能为祸乎？”家富良马，其子好骑，堕而折其髀。人皆吊之，其父曰：“此何遽不为福乎？”居一年，胡人大入塞，丁壮者引弦而战。近塞之人，死者十九。此独以跛之故，父子相保。 90、扁鹊见蔡桓公
扁鹊见蔡桓公，立有间，扁鹊曰：“君有疾在腠（读音cou）理，不治将
kǒnɡshēn
huánhóuyuē
ɡuǎrénwú
jí
biǎnquèchū
huánhóuyuē
yī
zhīhǎozhìbùbìnɡyǐ
wéiɡōnɡ
jū
shí
rì
biǎnquèfùjiànyuē
jūnzhībìnɡzài
jī
fū
bùzhìjiānɡyìshēn
huánhóubùyīnɡ
biǎnquè
biǎnquèjiàncàihuánɡōnɡ
lì
yǒujiān
biǎnquèyuē
jūnyǒu
jí
zàicòu
dúyīn
lǐ
bùzhìjiānɡ
biǎnquèjiàncàihuánɡōnɡ
jìn
sàizhīrén
sǐ
zhěshí
jiǔ
cǐ
dú
yǐ
bǒzhīɡù
fù
zǐxiānɡbǎo
fùyuē
cǐ
hé
jù
bùwéifú
hū
jū
yìnián
húréndà
rù
sài
dīnɡzhuànɡzhěyǐnxiánérzhàn
hé
jù
bùnénɡwéihuòhū
jiā
fùliánɡmǎ
qí
zǐ
hǎoqí
duòérzhé
qí
bì
rénjiēdiàozhī
qí
jù
bùwéifú
hū
jū
shùyuè
qí
mǎjiānɡhújùnmǎ
ér
ɡuī
rénjiē
hè
zhī
qí
fùyuē
cǐ
jìnsàishànɡzhīrényǒushànshùzhěmǎwúdíwánɡérrùhúrénjiēdiàozhīqífùyuēcǐhé
恐深。”桓侯曰：“寡人无疾。”扁鹊出，桓侯曰：“医之好治不病以为功。”
chū
huánhóuyòubùyuè
jū
shí
rì
biǎnquèfùjiànyuē
jūn
zǐbìnɡzàichánɡwèi
bùzhìjiānɡyìshēn
居十日，扁鹊复见曰：“君之病在肌肤，不治将益深。”桓侯不应。扁鹊出，桓侯又不悦。居十日，扁鹊复见曰：“君子病在肠胃，不治将益深。”
huánhóuyòubùyīnɡ
biǎnquèchū
huánhóuyòubùyuè
jū
shí
rì
biǎnquèwànɡhuánhóuér
háizǒu
huánhóu
桓侯又不应。扁鹊出，桓侯又不悦。居十日，扁鹊望桓侯而还走。桓侯
ɡùshǐrénwènzhī
biǎnquèyuē
jí
zàicòu
lǐ
tānɡyù
zhōnɡyīyònɡbùbāorèyàofūhuànchù
zhī
suǒ
jí
yě
zài
jī
fū
zhēnshí
zhōnɡyīyònɡzhēnhuòshízhēncì
xuéwèi
zhīsuǒ
jí
yě
zàichánɡwèi
故使人问之，扁鹊曰：“疾在腠理，汤熨（中医用布包热药敷患处）之所及也；在肌肤，针石（中医用针或石针刺穴位）之所及也；在肠胃，火齐（中医汤药名，火齐汤）之所及也；在骨髓，司命之所属，无奈何也。今在骨髓，臣是以无请矣。”居五日，桓公体痛，使人索扁鹊，已逃秦矣，桓侯遂死。
第九组 颜氏家训 91、施则奢，俭则吝
孔子曰：“奢则不孙，俭则固[1]；与其不孙也，宁固。”又云：“如有周公[2]之才之美，使骄且吝，其余不足观也已。”然则可俭而不可吝已。俭者，省约为礼之谓也；吝者，穷急不恤之谓也。今有施则奢，
yǐ
jiǎnzhě
shěnɡyuēwéi
lǐ
zhīwèiyě
lìnzhě
qiónɡjí
bù
xù
zhīwèiyě
jīnyǒushī
zéshē
yǒuzhōuɡōnɡ
zhīcáizhīměi
shǐjiāoqiě
lìn
qí
yú
bù
zúɡuānyě
yǐ
ránzé
kějiǎnér
bù
kě
lìn
kǒnɡzǐ
yuē
shēzé
bùsūn
jiǎnzé
ɡù
yǔ
qí
bùsūnyě
nínɡɡù
yòuyún
rú
shī
zéshē
jiǎnzé
lìn
dì
jiǔ
zǔ
yánshì
jiāxùn
yǐ
táoqín
yǐ
huánhóusuí
sǐ
hé
yě
jīn
zài
ɡǔsuǐ
chénshì
yǐ
wúqǐnɡyǐ
jū
wǔ
rì
huánɡōnɡtǐtònɡ
shǐrénsuǒbiǎnquè
huǒqí
zhōnɡyītānɡyàomínɡ
huǒqítānɡ
zhīsuǒ
jí
yě
zài
ɡǔsuǐ
sīmìnɡzhīsuǒshǔ
wúnài
俭则吝；如能施而不奢，俭而不吝，可矣。 92、人在少年
人在年少，神情未定，所与款狎，熏渍陶染，言笑举对，无心于学，潜移暗化，自然似之，何况操履艺能，较明易习者也？是以与善人居，如入芝兰之室，久而自芳也；与恶人居，如入鲍鱼之肆，久而自臭也。墨子悲于染丝，是之谓矣。君子必慎交游焉。孔子曰：“无友不如己者。” 93、古之学者
古之学者为己, 以补不足也; 今之学者为人, 但能说之 也.古之学者为人,行道以利世也;; 今之学者为己, 修身以求进也.夫学者犹种树也 , 春玩其华 , 秋登其实,讲论文章,春华也,修身利行，秋实也。 94、人生小幼
人生小幼，精神专利，长成已后，思虑散逸，固须早教，勿失机也。吾七岁时，诵《灵光殿赋》，至于今日，十年一理，犹不遗忘；二十之外，所诵经书，一月废置，便至荒芜矣。然人有坎壈，失于盛年，犹
dānɡwǎnxuéwài
suǒsònɡjīnɡshū
yī
yuèfèi
zhì
biànzhìhuānɡwú
yǐ
ránrényǒukǎn
shī
yúshènɡnián
yóu
bù
kě
zì
qì
yòuérxuézhě
rú
rì
chūzhīɡuānɡ
lǎo
érxuézhě
rúbǐnɡzhúyèxínɡ
wú
qī
suìshí
sònɡ
línɡɡuānɡdiànfù
zhì
yú
jīn
rì
shíniányì
lǐ
yóubù
yíwànɡ
èr
shízhī
rénshēnɡxiǎoyòu
jīnɡshénzhuānlì
zhǎnɡchénɡyǐhòu
sī
lǜ
sàn
yì
ɡù
xūzǎojiào
wùshī
jī
yě
rénshēnɡxiǎoyòu
yě
chūnwánqíhuá
qiūdēnɡqí
shí
jiǎnɡlùnwénzhānɡ
chūnhuāyě
xiūshēnlì
xínɡ
qiūshí
yě
wéirén
xínɡdào
yǐ
lì
shì
yě
jīn
zhīxuézhěwéi
jǐ
xiūshēnyǐ
qiú
jìn
yě
fū
xuézhěyóuzhònɡshù
ɡǔzhīxuézhěwéi
jǐ
yǐ
bǔ
bù
zú
yě
jīn
zhīxuézhěwéirén
dànnénɡshuōzhī
yě
ɡǔzhīxuézhě
ɡǔzhīxuézhě
zǐ
bēiyúrǎn
sī
shìzhīwèi
yǐ
jūn
zǐ
bìshènjiāoyóuyān
kǒnɡzǐ
yuē
wúyǒubù
rú
jǐ
zhě
rù
zhīlánzhīshì
jiǔ
ér
zìfānɡyě
yǔ
è
rén
jū
rú
rùbàoyú
zhī
sì
jiǔ
ér
zìchòuyě
mò
yí
ànhuà
zì
rán
sì
zhī
hékuànɡcāo
lǚ
yìnénɡ
jiàomínɡyì
xí
zhěyě
shì
yǐ
yǔshànrén
jū
rú
rénzàiniánshào
shénqínɡwèidìnɡ
suǒyǔkuǎnxiá
xūn
zì
táorǎn
yánxiàojǔ
duì
wúxīn
yúxué
qián
rénzàishàonián
jiǎnzélìnrúnénɡshīérbùshējiǎnérbúlìnkěyǐ
当晚学，不可自弃。幼而学者，如日出之光，老而学者，如秉烛夜行，
yóuxiánhūmínɡmù
ér
wú
mínɡzhī
yǔ
shí
犹贤乎瞑目而无见者也。 95、名之与实
mínɡzhī
yǔ
shí
yóuxínɡzhī
yǔyǐnɡyě
dé
yìzhōuhòu
zémínɡbìshànyān
rónɡsèshū
lì
zéyǐnɡbì
名之与实，犹形之与影也。德艺周厚，则名必善焉；容色姝丽，则影必
měiyān
jīn
bùxiūshēnér
qiúlìnɡmínɡyú
shìzhě
yóumàoshènè
ér
zéyányǐnɡyújìnɡyě
shànɡshìwànɡ
zhōnɡshì
lìmínɡ
xiàshìqièmínɡ
wànɡmínɡzhě
tǐ
dàohé
dé
xiǎnɡɡuǐshénzhī
fúyòu
fēisuǒ
美焉。今不修身而求令名于世者，犹貌甚恶而责妍影于镜也。上士忘
mínɡyǐ
qiúmínɡyě
lìmínɡzhě
xiūshēnshènxínɡ
jùrónɡɡuānzhībùxiǎn
fēisuǒ
yǐrànɡmínɡyě
qièmínɡzhě
名，中士立名，下士窃名。忘名者，体道合德，享鬼神之福佑，非所
hòumàoshēnjiān
ɡànfúhuázhī
xūɡòu
fēisuǒ
yǐ
démínɡyě
以求名也；立名者，修身慎行，惧荣观之不显，非所以让名也；窃名者，厚貌深奸，干浮华之虚构，非所以得名也。
第十组 明清小说 96、游大明湖
到了铁公祠前，朝南一望，只见对面千佛山上，梵字僧楼，与那苍松
cuìbǎi
ɡāoxiàxiānɡjiàn
hónɡdehuǒhónɡ
báidexuěbái
qīnɡdediànqīnɡ
lǜ
de
bì
lǜ
ɡènɡyǒunà
yì
zhūbànzhūdedānfēnɡjiá
zài
lǐmiàn
fǎnɡfúsònɡrénzhàoqiān
lǐ
de
yì
fú
dàhuà
zuò
le
yì
jiàshùshí
dàole
tiěɡōnɡcíqián
cháonán
yìwànɡ
zhǐjiànduìmiànqiānfóshānshànɡ
fàn
zìsēnɡlóu
yǔ
nàcānɡsōnɡ
yóudàmínɡhú
dì
shí
zǔ
mínɡqīnɡxiǎoshuō
翠柏，高下相间，红的火红，白的雪白，青的靛青，绿的碧绿，更有那一株半株的丹枫夹在里面，仿佛宋人赵千里的一幅大画，做了一架数十里长的屏风。正在叹赏不绝，忽听一声渔唱，低头看去，谁知那明湖业已澄净的同镜子一般。那千佛山的倒影映在湖里，显得明明白白，那楼台树木，格外光彩，觉得比上头的一个千沸山还要好看，还要清楚。这湖的南岸，上去便是街市，却有一层芦苇，密密遮住。现在正是开花的时候，一片白花映着带水气的斜阳，好似一条粉红绒毯，做了上下
liǎnɡɡèshāndediànzǐhuāde
shíhòu
yìpiànbáihuāyìnɡzhedàishuǐqì
de
xiéyánɡ
hǎo
sì
yìtiáofěnhónɡrónɡtǎn
zuò
leshànɡxià
shízài
qí
jué
zhèhú
denánàn
shànɡqùbiànshì
jiē
shì
quèyǒu
yìcénɡlú
wěi
mì
mìzhēzhù
xiànzàizhènɡshìkāi
lóutáishùmù
ɡéwàiɡuānɡcǎi
juéde
bǐshànɡtóude
yí
ɡèqiānfèishānháiyàohǎokàn
háiyàoqīnɡchǔ
yè
yǐchénɡjìnɡdetónɡjìnɡ
zǐ
yìbān
nàqiānfóshāndedàoyǐnɡyìnɡzài
hú
lǐ
xiǎndémínɡmínɡbáibái
nà
lǐzhǎnɡdepínɡfēnɡ
zhènɡzàitànshǎnɡbùjué
hūtīnɡyìshēnɡyúchànɡ
dī
tóukànqù
shuízhī
nàmínɡhú
两个山的垫子，实在奇绝。
lǎocánxīn
lǐxiǎnɡdào
rú
cǐ
jiājǐnɡ
wèihéméiyǒushènmeyóurén
kàn
le
yīhuìrér
huízhuǎn
kànnà
dàménlǐmiànyínɡzhùshànɡyǒufù
duìlián
xiě
de
shì
sìmiànhéhuāsānmiànliǔ
yìchénɡ
老残心里想道：“如此佳景，为何没有甚么游人？”看了一会儿，回转
shēnlái
身来，看那大门里面楹柱上有副对联，写的是“四面荷花三面柳，一城
shānsèbànchénɡhú
àn
àndiǎntóudào
zhēnzhènɡbúcuò
jìn
le
dàmén
zhènɡmiànbiànshì
xiǎnɡtánɡ
cháodōnɡbiànshì
yí
ɡè
hé
chí
ràozheqūzhédehuílánɡ
dàole
hé
tādōnɡmiàn
jiù
shì
山色半城湖”，暗暗点头道：“真正不错！”进了大门，正面便是铁公
mén
yuánméndōnɡbiānyǒusānjiānjiùfánɡ
yǒuɡè
pòbiǎn
shànɡtí
ɡǔshuǐxiāncí
sì
ɡè
zì
tiěɡōnɡ
享堂，朝东便是一个荷池。绕着曲折的回廊，到了荷他东面，就是个圆
cíqián
yì
fù
pò
jiùduìlián
xiě
de
shì
yìzhǎnhánquánjiànqiū
jú
sānɡènɡhuàchuánchuānǒuhuā
ɡuòleshuǐ
ɡèyuán
门。圆门东边有三间旧房，有个破匾，上题“古水仙祠”四个字。祠前一副破旧对联，写的是“一盏寒泉荐秋菊，三更画船穿藕花”。过了水仙祠，仍旧上了船，荡到历下亭的后面。两边荷叶荷花将船夹住，那荷叶初枯，擦的船嗤嗤价响；那水鸟被人惊起，格格价飞；那已老的莲
pénɡhé
yèchūkū
cā
dechuánchīchī
jiàxiǎnɡ
nàshuǐniǎobèirénjīnɡqǐ
ɡē
ɡē
jià
fēi
nà
yǐ
lǎodelián
búduàndeběnɡdàochuánchuānɡlǐmiànlái
lǎocánsuíshǒuzhāile
jǐ
ɡèliánpénɡ
yīmiànchīzhe
yī
xiāncí
rénɡjiùshànɡlechuán
dànɡdào
lì
xiàtínɡdehòumiàn
liǎnɡbiānhé
yè
héhuājiānɡchuánjiázhù
nà
蓬，不断的绷到船窗里面来。老残随手摘了几个莲蓬，一面吃着，一
miànchuányǐdàolequèhuáqiáopànle
面船已到了鹊华桥畔了。《老残游记》
97、洪教头招惹林冲
柴进当下坐了主席，林冲坐了客席，两个公人在林冲肩下。叙说些闲话，江湖上的勾当，不觉红日西沉。安排得酒食果品海味，摆在桌上，抬在各人面前。柴进亲自举杯，把了三巡，坐下叫道：“且将汤来吃。”吃得一道汤，五七杯酒，只见庄客来报道：“教师来也。”柴进道：“就请来一处坐地相会亦好，快抬一张桌子。” 林冲起身看时，只见那个教师入来，歪戴着一顶头巾，挺着脯子，来到后堂。林冲寻思道：“庄
kèchēnɡtāzuòjiàoshī
bì
shì
dàɡuānrénde
shī
fù
jí
jíɡōnɡshēnchànɡnuòdào
línchōnɡjǐncān
nàrénquánbù
cǎizhe
yě
bùhái
lǐ
línchōnɡbùɡǎntáitóu
cháijìn
zhǐzhelínchōnɡduìhónɡjiàotóudào
jiàoshī
rù
lái
wāidàizhe
yìdǐnɡtóujīn
tǐnɡzhepú
zǐ
láidàohòutánɡ
línchōnɡxín
si
dào
zhuānɡ
qǐnɡlái
yí
chùzuòdìxiānɡhuì
yìhǎo
kuàitái
yìzhānɡzhuōzǐ
línchōnɡqǐshēnkànshí
zhǐjiànnà
ɡe
chīdé
yídàotānɡ
wǔ
qī
bēijiǔ
zhǐjiànzhuānɡkè
láibàodào
jiàoshī
lái
yě
cháijìndào
jiù
tái
zài
ɡèrénmiànqián
cháijìnqīn
zì
jǔ
bēi
bǎ
le
sānxún
zuòxiàjiàodào
qiějiānɡtānɡlái
chī
huà
jiānɡhúshànɡdeɡòudānɡ
bùjuéhónɡrì
xīchén
ānpáidé
jiǔ
shíɡuǒpǐnhǎiwèi
bǎizàizhuōshànɡ
cháijìndānɡxiàzuò
le
zhǔ
xí
línchōnɡzuò
le
kè
xí
liǎnɡɡèɡōnɡrénzài
línchōnɡjiānxià
xùshuōxiēxián
hónɡjiàotóuzhāorělínchōnɡ
客称他做教师，必是大官人的师父。”急急躬身唱喏道：“林冲谨参。”那人全不睬着，也不还礼。林冲不敢抬头。柴进指着林冲对洪教头道：“这位便是东京八十万禁军枪棒教头林武师林冲的便是，就请相见。”林冲听了，看着洪教头便拜。那洪教头说道：“休拜，起来。”却不躬
shēndá
lǐ
cháijìnkàn
le
xīnzhōnɡhǎobùkuàiyì
línchōnɡbài
leliǎnɡbài
qǐshēnrànɡhónɡjiàotóuzuò
hónɡjiàotóu
yì
bùxiānɡrànɡ
biànqùshànɡshǒubiànzuò
cháijìnkàn
le
yòubù
xǐhuān
línchōnɡzhǐdéjiān
línchōnɡtīnɡle
kànzhehónɡjiàotóubiànbài
nàhónɡjiàotóushuōdào
xiūbài
qǐ
lái
quèbùɡōnɡ
zhèwèibiànshìdōnɡjīnɡbā
shíwànjìnjūnqiānɡbànɡjiàotóulín
wǔshī
línchōnɡdebiànshì
jiùqǐnɡxiānɡjiàn
身答礼。柴进看了，心中好不快意! 林冲拜了两拜，起身让洪教头坐。洪教头亦不相让，便去上首便坐。柴进看了，又不喜欢。林冲只得肩
xiàzuò
le
liǎnɡɡèɡōnɡrén
yì
jiùzuò
le
dàɡuānrénjīn
rì
hé
ɡùhòu
lǐɡuǎndàipèijūn
cháijìndào
zhèwèifēi
bǐ
下坐了，两个公人亦就坐了。。
hónɡjiàotóubiànwèndào
洪教头便问道：“大官人今日何故厚礼管待配军？”柴进道：“这位非比
qí
tā
de
nǎishì
bā
shíwànjìnjūnjiàotóu
shī
fù
rú
héqīnɡmàn
hónɡjiàotóudào
dàɡuānrén
zhǐyīnhǎo
xíqiānɡbànɡ
wǎnɡwǎnɡliúpèijūnréndōulái
yǐ
cǎofù
mù
jiēdàowǒshìqiānɡbànɡjiàoshī
lái
其他的，乃是八十万禁军教头，师父如何轻慢？”洪教头道：“大官人只因好习枪棒，往往流配军人都来倚草附木，皆道我是枪棒教师，来投庄上，诱些酒食钱米。大官人如何忒认真？”林冲听了，并不做声。柴进说道：“凡人不可易相，休小觑他。” 洪教头怪这柴进说“休小觑他”，便跳起身来道：“我不信他，他敢和我使一棒看，我便道他是真教头。”柴进大笑道：“也好!也好!林武师，你心下如何？”林冲道：“小人却是不敢。”洪教头心中忖量道：“那人必是不会，心中先怯了。”因
rénquèshìbùɡǎn
hónɡjiàotóuxīnzhōnɡcǔnliànɡdào
nàrén
bì
shìbúhuì
xīnzhōnɡxiānqiè
le
yīn
tóu
cháijìn
dàxiàodào
yěhǎo
yěhǎo
lín
wǔshī
nǐ
xīnxià
rú
hé
línchōnɡdào
xiǎo
tā
biàntiàoqǐshēnláidào
wǒbùxìn
tā
tāɡǎnhéwǒshǐ
yìbànɡkàn
wǒbiàndàotā
shìzhēnjiào
cháijìnshuōdào
fánrénbù
kě
yìxiānɡ
xiūxiǎoqù
tā
hónɡjiàotóuɡuàizhècháijìnshuō
xiūxiǎoqù
tóuzhuānɡshànɡ
yòuxiē
jiǔ
shíqiánmǐ
dàɡuānrén
rú
hé
tè
rènzhēn
línchōnɡtīnɡle
bìnɡbùzuòshēnɡ
此越来惹林冲使棒。《水浒传》 98、武侯弹琴退仲达
武侯弹琴退仲达（节录）《三国演义》
kǒnɡmínɡfēnbō
wǔhóutánqíntuìzhònɡdá
jié
lù
sānɡuóyǎn
yì
yǐdìnɡ
xiānyǐnwǔqiānbīnɡtuì
qù
xīchénɡxiànbānyùnliánɡcǎo
hūránshí
yú
cì
fēimǎbào
wǔhóutánqíntuìzhònɡdá
cǐyuèláirělínchōnɡshǐbànɡshuǐhǔzhuàn
孔明分拨已定，先引五千兵退去西城县搬运粮草。忽然十余次飞马报
dào
shuō
sī
mǎ
yì
yǐndàjūnshíwǔwàn
wànɡxīchénɡfēnɡyōnɡér
lái
shíkǒnɡmínɡshēnbiānbiéwú
dàjiānɡ
zhǐyǒu
yìbānwénɡuān
suǒyǐnwǔqiānbīnɡ
yǐ
fēn
yíbànxiānyùnliánɡcǎoqù
le
zhǐshènɡèrqiān
到，说：“司马懿引大军十五万，望西城蜂拥而来！”时孔明身边别无大将，只有一班文官，所引五千兵，已分一半先运粮草去了，只剩二千五百军在城中。众官听得这个消息，尽皆失色。孔明登城望之，果然尘土冲天，魏兵分两路望西城县杀来。孔明传令，教“将旌旗尽皆隐匿；诸军各守城铺，如有妄行出入，及高言大语者，斩之！大开四门，每一门用二十军士，扮作百姓，洒扫街道。如魏兵到时，不可擅动，吾自有计。”孔明乃披鹤氅，戴纶巾，引二小童携琴一张，于城上敌楼前，凭栏而坐，焚香操琴。
却说司马懿前军哨到城下，见了如此模样，皆不敢进，急报与司马懿。懿笑而不信，遂止住三军，自飞马远远望之。果见孔明坐于城楼之上，笑容可掬，焚香操琴。左有一童子，手捧宝剑；右有一童子，手执麈尾。
chénɡménnèiwàixiàorónɡkě
jū
fénxiānɡcāoqín
zuǒyǒu
yìtónɡzǐ
shǒupěnɡbǎojiàn
yòuyǒu
yìtónɡzǐ
shǒuzhízhǔwěi
yǒuèr
shí
yúbǎixìnɡ
dī
tóusǎsǎo
bànɡruòwúrén
yì
kànbì
dà
yí
biàndàozhōnɡ
yìxiàoér
bùxìn
suízhǐzhùsānjūn
zì
fēimǎyuǎnyuǎnwànɡzhī
ɡuǒjiànkǒnɡmínɡzuòyúchénɡlóuzhīshànɡ
quèshuōsī
mǎ
yìqiánjūnshàodàochénɡxià
jiàn
le
rú
cǐ
múyànɡ
jiē
bùɡǎnjìn
jí
bàoyǔ
sī
mǎ
yì
qián
pínɡlán
érzuò
fénxiānɡcāoqín
zì
yǒu
jì
kǒnɡmínɡnǎi
pī
hèchǎnɡ
dàilúnjīn
yǐn
èrxiǎotónɡxiéqín
yìzhānɡ
yúchénɡshànɡdí
lóu
měi
yìményònɡèr
shíjūnshì
bànzuòbǎixìnɡ
sǎsǎojiēdào
rúwèibīnɡdàoshí
bù
kěshàndònɡ
wú
yǐn
nì
zhūjūnɡèshǒuchénɡpū
rúyǒuwànɡxínɡchūrù
jí
ɡāoyándà
yǔzhě
zhǎnzhī
dà
kāi
sìmén
ránchéntǔchōnɡtiān
wèibīnɡfēnliǎnɡlùwànɡxīchénɡxiànshālái
kǒnɡmínɡchuánlìnɡ
jiào
jiānɡjīnɡqí
jìn
jiē
wǔbǎijūnzàichénɡzhōnɡ
zhònɡɡuāntīnɡdézhèɡexiāoxī
jìn
jiē
shī
sè
kǒnɡmínɡdēnɡchénɡwànɡzhī
ɡuǒ
城门内外，有二十余百姓，低头洒扫，傍若无人，懿看毕大疑，便到中
jūn
jiàohòujūnzuòqiánjūn
qiánjūnzuòhòujūn
wànɡběishānlù
ér
tuì
cì
zǐ
sī
mǎzhāoyuē
mò
fēizhūɡěliànɡwújūn
ɡùzuò
cǐ
tài
fù
qīnhé
ɡùbiàntuìbīnɡ
yì
yuē
liànɡpínɡshēnɡjǐnshèn
军，教后军作前军，前军作后军，望北山路而退。次子司马昭曰：“莫非诸葛亮无军，故作此态？父亲何故便退兵？”懿曰：“亮平生谨慎，不曾弄险。今大开城门，必有埋伏。我兵若进，中其计也。汝辈岂知？宜速退。”于是两路兵尽皆退去。孔明见魏军远去，抚掌而笑。 99、刘姥姥进大观园
那刘姥姥入了坐，拿起箸来，沉甸甸的不伏手。原是凤姐和鸳鸯商议定
nà
liú
lǎolɑo
rù
le
zuò
ná
qǐzhùlái
chéndiàndiànde
bù
fúshǒu
yuánshìfènɡjiě
héyuānyānɡshānɡyìdìnɡ
liú
lǎolɑojìn
dàɡuānyuán
yí
sù
tuì
yú
shìliǎnɡlùbīnɡjìn
jiē
tuì
qù
kǒnɡmínɡjiànwèijūnyuǎnqù
fǔzhǎnɡérxiào
bùcénɡnònɡxiǎn
jīn
dà
kāichénɡmén
bìyǒumáifú
wǒbīnɡruòjìn
zhōnɡqí
jì
yě
rǔ
bèi
qǐ
zhī
了，单拿一双老年四楞像牙镶金的筷子与刘姥姥。刘姥姥见了，说道：“这叉爬子比俺那里铁锨还沉，那里犟的过他。”说的众人都笑起来。 只见一个媳妇端了一个盒子站在当地，一个丫鬟上来揭去盒盖，里面
shènɡzheliǎnɡwǎncài
lǐ
wánduānle
yìwǎnfànɡzài
jiǎmǔzhuōshànɡ
fènɡjiě
érpiānjiǎn
le
yìwǎnɡē
zǐdàn
fànɡzài
liú
lǎolɑozhuōshànɡ
jiǎmǔzhèbiānshuōshēnɡ
qǐnɡ
liú
lǎolɑobiànzhànqǐshēnlái
ɡāoshēnɡshuōdào
zhǐjiàn
yí
ɡè
xí
fùduānle
yí
ɡè
hé
zǐzhànzàidānɡdì
yí
ɡè
yāhuánshànɡlái
jiē
qù
héɡài
lǐmiàn
zhèchāpá
zǐ
bǐ
ǎn
nà
lǐ
tiěxiānháichén
nà
lǐjiànɡdeɡuòtā
shuōdezhònɡréndōuxiàoqǐ
lái
ledānnáyìshuānɡlǎoniánsìlénɡxiànɡyáxiānɡjīndekuàizǐyǔliúlǎolɑoliúlǎolɑojiànleshuōdào
盛着两碗菜。李纨端了一碗放在贾母桌上。凤姐儿偏拣了一碗鸽子蛋
lǎo
liú
lǎo
liú
shíliànɡdà
sì
niú
chī
yí
ɡèlǎomǔzhūbù
táitóu
zì
jǐ
quèɡǔzhesāi
bù
放在刘姥姥桌上。贾母这边说声“请”，刘姥姥便站起身来，高声说道：“老刘，老刘，食量大似牛，吃一个老母猪不抬头。”自己却鼓着腮不语。众人先是发怔，后来一听，上上下下都哈哈的大笑起来。史湘云
chēnɡbúzhùyǔ
zhònɡrénxiānshì
fāzhēnɡ
hòulái
yìtīnɡ
shànɡshànɡxiàxiàdōuhā
hā
de
dàxiàoqǐ
lái
shǐxiānɡyún
yìkǒufàndōupēnle
chūlái
lín
dàiyùxiàochà
le
qì
fúzhezhuōzǐ
āi
yo
bǎoyùzǎo
撑不住，一口饭都喷了出来，林黛玉笑岔了气，伏着桌子嗳哟，宝玉早
lǐ
jiǎmǔxiàodelǒuzhebǎoyùjiào
xīnɡān
wánɡfū
rénxiàodeyònɡshǒuzhǐzhefènɡ
jiě
ér
zhǐshuōbùchūhuàlái
xuē
yí
māyěchēnɡbúzhù
kǒu
lǐ
pēnle
tànchūnyìqúnzǐ
tànchūnshǒu
滚到贾母怀里，贾母笑的搂着宝玉叫“心肝”，王夫人笑的用手指着凤姐儿，只说不出话来，薛姨妈也撑不住，口里喷了探春一裙子，探春手
lǐ
defàndōuhé
zàiyínɡchūnshēnshànɡ
xīchūnlí
le
zuòwèi
lā
zhetā
nǎimǔjiàoróu
yì
róuchánɡzǐ
dì
xià
dewú
yí
ɡè
bùwānyāoqūbèi
yěyǒuduǒchūqùcúnzhexiàoqù
de
yěyǒurěnzhexiàoshànɡlái
tì
ɡǔndàojiǎmǔhuái
里的饭都合在迎春身上，惜春离了坐位，拉着他奶母叫揉一揉肠子。地下的无一个不弯腰屈背，也有躲出去蹲着笑去的，也有忍着笑上来替他姊妹换的，独有凤姐鸳鸯二人撑着，还只管让刘姥姥。 刘姥姥拿起箸来, 只觉不听使,又说道:\"这里的鸡儿也俊,下的这蛋也小巧,怪俊的。我且抓得一个。\"众人方住了笑,听见这话又笑起来。贾母笑的眼泪出来,琥珀在后捶着。贾母笑道:\"这定是凤丫头促狭鬼儿闹的,快别信他的话了。\"那刘姥姥正夸鸡蛋小巧,要抓得一个, 凤姐儿笑道:\"一两
yín
zǐ
yí
ɡè
ne
nǐkuàichánɡchánɡbà
nàlěnɡle
jiù
bùhǎochī
le
liú
lǎolɑobiànshēnzhù
zǐ
yàojiá
nà
lǐ
jiá
de
qǐ
lái
mǎnwǎn
lǐ
nào
le
yízhènhǎode
hǎorónɡyì
cuō
qǐ
yí
ɡè
lái
cáishēnzhebó
zǐ
tā
dehuàle
nà
liú
lǎolɑozhènɡkuā
jī
dànxiǎoqiǎo
yàozhuādé
yí
ɡè
fènɡjiě
érxiàodào
yìliǎnɡ
chūlái
hǔ
pò
zàihòuchuízhe
jiǎ
mǔxiàodào
zhèdìnɡshìfènɡyātóucù
xiáɡuǐ
érnàode
kuàibiéxìn
de
wǒqiězhuādé
yí
ɡè
zhònɡrénfānɡzhù
lexiào
tīnɡjiànzhèhuàyòuxiàoqǐ
lái
jiǎmǔxiàodeyǎnlèi
zhùlái
zhǐjué
bùtīnɡshǐ
yòushuōdào
zhè
lǐ
de
jī
ér
yě
jùn
xià
dezhèdànyěxiǎoqiǎo
ɡuàijùn
tā
zǐ
mèihuànde
dúyǒufènɡjiěyuānyānɡèr
rénchēnɡzhe
háizhǐɡuǎnrànɡliú
lǎolɑo
liú
lǎolɑoná
qǐ
银子一个呢,你快尝尝罢,那冷了就不好吃了。\"刘姥姥便伸箸子要夹,那里夹的起来,满碗里闹了一阵好的,好容易撮起一个来,才伸着脖子要吃,偏又滑下来滚在地下,忙放下箸子要亲自去捡,早有地下的人捡了出去了。刘姥姥叹道: \"一两银子,也没听见响声儿就没了。\"众人已没心吃饭,都看着他笑。贾母又说:\"这会子又把那个筷子拿了出来,又
méixīnchīfàn
dōukànzhe
tāxiào
jiǎ
mǔyòushuō
zhèhuì
zǐ
yòubǎ
nà
ɡekuàizǐ
ná
le
chūlái
yòu
le
chūqù
le
liú
lǎolɑotàndào
yìliǎnɡyín
zǐ
yěméitīnɡjiànxiǎnɡshēnɡér
jiùméile
zhònɡrén
yǐ
yàochī
piānyòuhuáxià
láiɡǔnzài
dì
xià
mánɡfànɡxiàzhù
zǐ
yàoqīn
zì
qùjiǎn
zǎoyǒu
dì
xià
derénjiǎn
不请客摆大筵席。都是凤丫头支使的,还不换了呢。\" 地下的人原不曾预备这牙箸,本是凤姐和鸳鸯拿了来的,听如此说,忙收了过去,也照样
huànshànɡyìshuānɡwūmùxiānɡyín
de
liú
lǎolɑodào
qù
le
jīn
de
yòushìyín
de
dàodǐ
bù
jí
ǎn
mennà
ɡe
fúshǒu
fènɡjiě
érdào
cài
lǐ
ruòyǒudú
zhèyín
zǐ
xià
qù
le
jiù
shì
dechūlái
yùbèizhèyázhù
běnshìfènɡjiě
héyuānyānɡná
le
lái
de
tīnɡrú
cǐshuō
mánɡshōuleɡuòqù
bùqǐnɡkèbǎidàyánxídōushìfènɡyātóuzhīshǐdeháibùhuànlenedìxiàderényuánbùcénɡ
yězhàoyànɡ
换上一双乌木镶银的。刘姥姥道:\"去了金的,又是银的,到底不及俺
liú
lǎolɑodào
zhèɡe
cài
lǐ
ruòyǒudú
ǎnmennà
càidōuchénɡle
pīshuānɡle
nà
pà
dú
sǐ
le
yě
们那个伏手。\"\" 凤姐儿道:\"菜里若有毒,这银子下去了就试的出来。\"刘姥姥道:\"这个菜里若有毒,俺们那菜都成了砒霜了。那怕毒死了也要吃尽了。\"贾母见他如此有趣,吃的又香甜,把自己的也端过来与他吃。又命一个老嬷嬷来，将各样的菜给板儿夹在碗上。《红楼梦》 100 猴王出世
那猴在山中，却会行走跳跃，食草木，饮涧泉，采山花，觅树果；与狼
chónɡwéibàn
nàhóuzàishānzhōnɡ
quèhuìxínɡzǒutiàoyuè
shícǎomù
yǐnjiànquán
cǎishānhuā
mìshùɡuǒ
yǔlánɡ
hǔbàowéiqún
zhānɡlù
wéiyǒu
míyuánwéiqīn
yè
sù
shí
yá
zhīxià
cháoyóufēnɡdònɡ
hóuwánɡchūshì
chī
yòumìnɡyí
ɡèlǎomómólái
jiānɡɡèyànɡde
càiɡěibǎnér
jiá
zàiwǎnshànɡ
hónɡlóumènɡ
yàochī
jìn
le
jiǎ
mǔjiàn
tā
rú
cǐ
yǒuqù
chī
deyòuxiānɡtián
bǎ
zì
jǐ
de
yěduānɡuòlái
yǔ
tā
虫为伴，虎豹为群，獐鹿为友，猕猿为亲；夜宿石崖之下，朝游峰洞
zhīzhōnɡ
zhēnshì
shānzhōnɡwú
jiǎ
zǐ
hánjìn
bùzhīnián
yìcháotiānqìyánrè
yǔqúnhóubìshǔ
nǐkàntā
yí
ɡè
ɡè
之中。真是“山中无甲子，寒尽不知年”。一朝天气炎热，与群猴避暑，都在松阴之下顽耍。你看他一个个——
跳树攀枝，采花觅果；抛弹子，邷么儿，跑沙窝，砌宝塔；赶蜻蜓，扑
máoyīpū
tiàoshùpānzhī
cǎihuāmìɡuǒ
pāodàn
zǐ
sǎnɡme
ér
pǎoshāwō
qìbǎotǎ
ɡǎnqīnɡtínɡ
bā
là
cānlǎotiān
bàipú
sà
chěɡěténɡ
biāncǎo
wèi
zhuōshī
zǐ
yǎoɡēzǎo
lǐ
dōuzàisōnɡyīnzhīxiàwánshuǎ
八蜡；参老天，拜菩萨；扯葛藤，编草
tī
zhǐ
jiǎ
āi
de
āi
cā
de
cā
tuī
de
tuī
xiàrèn
tāwán
lǜshuǐjiànbiānsuí
xǐzhuó
未；捉虱子，咬圪蚤；理
yā
de
chědechě
lā
de
lā
yīhuìrér
quèqù
nàshānjiàn
毛衣，剔指甲；挨的挨，擦的擦；推的推，压的压；扯的扯，拉的拉，青松林下任他顽，绿水涧边随洗濯。一群猴子耍了一会儿,却去那山涧
zhōnɡxǐqīnɡsōnɡlín
yìqúnhóuzǐshuǎle
zǎo
jiànnà
ɡǔjiànshuǐbēnliú
zhēnɡe
sìɡǔnɡuāyǒnɡjiàn
ɡǔyún
qínyǒuqínyán
shòuyǒushòu
中洗澡。见那股涧水奔流,真个似滚瓜涌溅。古云: “禽有禽言,兽有兽
yǔ
zhònɡhóudōudào
zhèɡǔshuǐbùzhīshì
nà
lǐ
deshuǐ
wǒménjīn
rì
ɡǎnxiánwúshì
shùnjiànpá
zhízhìyuánliú
zhīchù
nǎishì
yì
ɡǔ
pù
bù
fēiquán
dànjiànnà
语。”众猴都道：“这股水不知是那里的水。我们今日赶闲无事，顺涧爬山，直至源流之处，乃是一股瀑布飞泉。但见那：
一派白虹起，千寻雪浪飞；海风吹不断，江月照还依。冷气分青嶂，馀流润翠微；潺湲名瀑布，真似挂帘帷。
yú
liúrùncuìwēi
chán
mínɡpù
bù
zhēnsì
ɡuàliánwéi
yí
pàibáihónɡqǐ
qiānxúnxuělànɡfēi
hǎifēnɡchuībúduàn
jiānɡyuèzhàohái
yī
lěnɡqì
fēnqīnɡzhànɡ
shān
zhònɡhóupāishǒuchēnɡyánɡdào
众猴拍手称扬道：“好水！好水！原来此处远通山脚之下，直接大海之
bō
yòudào
nà
yí
ɡèyǒuběnshì
de
zuānjìn
qùxúnɡèyuántóuchūlái
bùshānɡshēntǐ
zhě
wǒ
bài
tā
wéiwánɡ
liánhū
le
sānshēnɡ
hūjiàncónɡzázhōnɡtiàochū
yìmínɡshíhóu
yīnɡshēnɡɡāojiào
hǎoshuǐhǎoshuǐyuánláicǐchùyuǎntōnɡshānjiǎozhīxiàzhíjiēdàhǎizhī
波。”又道：“那一个有本事的，钻进去寻个源头出来，不伤身体者，我
děnɡjí
等即拜他为王。”连呼了三声，忽见丛杂中跳出一名石猴，应声高叫
dào
wǒ
jìn
qù
wǒ
jìn
qù
hǎohóu
yě
shì
tā
jīn
rìfānɡmínɡxiǎn
shí
lái
dàyùntōnɡ
yǒuyuánjū
cǐ
dì
wánɡqiǎnrùxiānɡōnɡ
xī
yóu
jì
道：“我进去！我进去！”好猴！也是他：
今日芳名显,时来大运通;有缘居此地,王遣入仙宫。《西游记》
因篇幅问题不能全部显示，请点此查看更多更全内容